Para-Çokomel

Parayla saadet olur mu? Ya da para mutluluk getirir mi?

Tabii ki parayla saadet olur. Olmaz diyen zengindir. Fakirleri dizginlemek lazım çünkü. Bunu diyen fakirler de var, o kısım en saçma olanı ama onlar da “n’olur olmuyor olsun lan!” diye içten içe kendilerini bunun gerçek olduğuna ikna etmeye çalışan fakirler işte. Ne çok fakir dedim. Fakirliği de hiç sevmem.

Para-mutluluk konusuna dönelim. Bir şeye canın sıkıldı diyelim; paran varsa çıkar bir yerlere gider, bi’şeyler yer, içersin, arkadaşlarını da alırsın yanına; daha da paran varsa gider bir tatil yaparsın kafanı dağıtmak için, daha da varsa atlarsın uçağına Maldivler senin Hawaii benim keyfine göre. Ama paran yok diyelim, geçmiş olsun. Artık fakirlik seviyene göre telefondan şarkı açıp ağlar mısın, havanın iyi olduğu bir mevsimdeysen dışarı çıkıp yürür müsün bilemem. Bak mevsim bile fakiri etkiliyor, zenginin umrunda değil hangi mevsim olduğu.

Sevdiğimiz insanların başlarına bir şey gelebilir hatta en kötüsü onları kaybedebiliriz, bu durumun zorluğu parayla ilgili bi’şey değil zaten. Konu genelde oraya gelir “bak çok zenginim ama babam öldü.” Paran olduğu için ölmedi ki o adam, ama paran olmadığı için ölebilirdi.

Daha bir kaç sene evvel zengin bir türkücü tam anlamıyla mermiye kafa attı ve yaşamayı bırak yürüyor, konuşuyor. Aynı durumda parası olmayan biri olsaydı ameliyat masasını görmeden hastanede yer yok denilerek ölür giderdi. Para varsa hastalıklara da çare var, çaresiz bir hastalıksa moral motivasyon sağlayacak her şeyi yapma lüksün var.

Param var ama dostum yok? E bu biraz da seninle ilgili bir şey. Ayrıca paran yok diye dostlarının sana sırt çevirmesinden yeğdir. İnsanlar parası olmadığı için evlenemiyor bile. Ya da parasızlığın götürüleri yüzünden boşanıyorlar. Para aşkı satın almaz evet, ama para yoksa aşkta olmaz. Ne alaka her şey para mı diyen çıkar belki bu konuda. Paran yoksa beğendiğin bey veya hanımla oturup bir çay bile içemezsin. Bak yine para her şeydir’e çıktık.

Paran varsa istersen dağdan inmiş bir kaba ol; sırf paran olduğu için insanlar sana saygı duyar, güzel kızlar, yakışıklı erkekler etrafında pervane olur, iki kelimeyi bir araya getirmekten aciz olsan bile herkes seni dinler, yetmez vasat esprilerine kahkahalarla gülerler. Saygıyı bile satın alabilirsin öyle bir dünya bu. Ama diyelim paran yok? Tek ihtimalin var o da çok güzel ya da çok yakışıklı olmak. Onun da iş görme süresi çok kısa olduğu için zengin bir yere kapak attın attın. Yoksa istersen aşırı kültürlü ol, matematik teoremi üretecek seviyede zeki ol, nazik ve kibar ol, aşırı esprili ol, çok yetenekli ol, dünyanın en iyi kalpli insanı ol yetmez. Kimse beğenmez. “Bu da kendini bir şey sanıyor” da bahsi geçen ‘şey’ olursun en fazla.

Zenginler rahat etsin diye fakirler şükrediyor. Param var ama bak mutsuzum masallarıyla kandırılıyoruz. Bu yıllar boyu filmlerle, kitaplarla, masallarla, geniş kitlelere ulaşılabilen her türlü iletişim araçlarıyla bize empoze edildi. “Aile şerefi”nde fakir ama sıcacık mutlu bir yuva gördük. Zengin patrona fakir ama gururlu atar yaptık. Zenginin oğlu öldü bak para saadet getirmedi mesajı verildi.

Para sıkıntısı yaşamasına rağmen mutlu insanlar yok mu? Var tabii. Bunlar en zorunu başarıyor. Ama yıllar boyu yakın çevremde gördüğüm, duyduğum şey parasızlığın her şeyi nasıl tükettiği. Hiç o filmlerdeki gibi değil işin aslı.

Para mutluluğu satın alır; parasız insan da mutsuzdur. Azıcık paraya çok çalıştığı halde yetiremez, o yüzden mutsuzdur. Bu dünyada değilse de öbür dünyada kralsın be oğlum! gazıyla daha çok şükür, daha çok inanç, adaleti ve cennet hayalini öbür dünyaya bırakarak yaşamaya çalışır işte.

Yeter ki zenginlerin düzeni bozulmasın. Amen.