Toparlanın Dönüyoruz

Toparlanın dönüyoruz o eski güzel günlere!

Anadolu da şehir ilçe veya köyde doğanların özlemidir her zaman, mahalle komşuluğu. Herkesin kapısının birbirine açık olduğu, kadınların dertlerini komşularına anlatıp, karşılıklı ağlaşıp, içlerini döküp psikoloğun ne olduğunun bilmediği günler. Çocuğunun beslenme çantasına bile herkesin gönderemeyeceği meyve ya da yiyeceklerin konulmadığı güzel günlere geri döneceğiz. Büyük şehirlerde artan fahiş ev kiraları ve hayat pahalılığı zaten istemesek de bize bunu yaptıracak fakat biz hazır mıyız buna, olabilecek miyiz eskisi gibi?

Bir araba alırken boyası değişeni var mı? Diye baktırıyoruz ya her tarafına, orijinal istiyoruz ona göre değer biçiyoruz bir avuç cıvata ya, arabanın da bizim de ömrümüz sınırlı iken.

Peki, biz ne kadar orijinal kalabildik, bunun hesabını yapabilir miyiz? Kaç tane maskemiz var, karşımızdaki insanın mevki ve makamına göre hangi şekillere girebileceğimizi önceden kestirebilir miyiz? Garibanın düğününe ya da cenazesine gider miyiz eskisi gibi. Dul ve yetime sahip çıkar mıyız? Onlar güler ise dünya güler diyebilir miyiz?  Hasret kaldığımız o değerleri hangimiz koruyabildi içinde ya da kimler kaybetmeden getirebildi o masum saf duygularını buralara. Mutlaka var o güzel insanlardan aramızda, zannedildiği gibi aptal ve enayi değiller onlar, büyürken küçülüp, küçüldükçe de büyümüş olup insanların gönlünde yer etmiş, insan kalabilmiş değerli varlıklardır.

Bir zaman makinası olsa ve en az otuz yıl geriye gitsek o gün ki kendimiz ile sohbet etsek, utanırdık bu gün ki kendimizden, akıl alırdık biraz nasıl düzeliriz diye.

Oysaki bir ağacın dalı gibiyiz, kuruyan dalları kesip budarsak yani kendimize yakıştıramadığımız huylardan kötü olan her şeyden kendimizi kurtararak, o ağacın tekrar yeşermesini sağlayabiliriz. Bir arada yaşamayı öğrenip, birbirimizin hak ve hukukuna saygı duyarak, karşımızdakini sadece insan olarak görüp ona göre değerlendirdiğimiz de özlemini çektiğimiz o eski günlere gitmek yerine aynı güzelliği bu zamana getirebiliriz, bu bizim elimizde. Bunu en güzel anlatan bir örnek ile devam edelim, sizlerde muhtemelen okumuşsunuzdur bu hikâyeyi;

Adam, bir haftanın yorgunluğundan sonra Pazar sabahı kalktığında bütün haftanın yorgunluğunu çıkarmak için eline gazetesini aldı ve bütün gün miskinlik yapıp evde oturacağını düşündü. Tam bunları düşünürken oğlu koşarak geldi ve sinemaya ne zaman gideceklerini sordu. Baba oğluna söz vermişti bu hafta sonu sinemaya götürecekti ama hiç dışarıya çıkmak istemediğinden bir bahane uydurması gerekiyordu. Sonra gazetenin promosyon olarak dağıttığı dünya haritası gözüne ilişti. Önce dünya haritasını küçük parçalara ayırdı ve oğluna eğer bu haritayı düzeltebilirsen seni sinemaya götüreceğim dedi sonra düşündü:

-Ohh be kurtuldum en iyi coğrafya profesörünü bile getirsen bu haritayı akşama kadar düzeltemez. Aradan on dakika geçtikten sonra oğlu babasının yanına koşarak geldi ve “baba haritayı düzelttim, artık sinemaya gidebiliriz ”dedi. Adam önce inanamadı ve görmek istedi. Gördüğünde de hala hayretler içindeydi ve bunu nasıl yaptığını sordu. Çocuk şu cevabı verdi:

– Bana verdiğin haritanın arkasında bir insan vardı. İnsanı Düzelttiğim Zaman Dünya Kendiliğinden Düzelmişti…