Temmuz İkindilerinin Tembel İnsanları

Haydi, kalk bu şehri yakıp,

Daha onurlusunu inşa edelim.

Haydi, kalk zamanı unutup,

Daha iyisini hayal edelim.

Hiçbir şeyin yoksa,

Kaybedecek bir şeyin de yoktur,

Ve yalnızlığımdan bıktım.

Dünyayı değiştirmek isterdim,

Şimdi ise dünya beni nasıl değiştirdi bilmiyorum,

Gökyüzünü taşımak isterdim,

Şimdi ise kendimi zar zor taşıyorum.

Chaima Mahmoud’un İnni Mnih şarkısındaki bu harika sözleri keşke o eşsiz sesi ile sizlere dinletebilseydim. Ama sözler de başlı başına insanı alıp bir yerlere götürüyor. Beni Temmuz ikindisine götürüyor mesela. Birkaç yazımda da Temmuz İkindilerini çok sevdiğimi söylemiştim. Hayatın durduğu, insanın ve yaprakların kımıldamadığı, ağaç dibinde usulca ölmeyi beklediğimiz, ama asla o havada ölmek istemeyeceğimiz Temmuz ikindilerinden bahsediyorum.

Temmuz ikindisinde savaşmak da istemez insan. Çalışmak, koşmak, uyumak ya da sevişmek istemez. O yüzden ne vakit kargaşaya, kaosa kalmış bir yer görsem, orası için Temmuz ikindisi sakinliği dilerim.

Telaşlıların, yüksek sesle konuşanların, kavgaya meyilli ruhların zamanındayız. Küstahlık güzellemeleri, cehalet övgüleri ve nezaket düşmanlığı gırla.

Böylesi zamanlarda haykırasım gelir benim de…

Yaşasın Temmuz İkindilerinin tembel insanları.

Yaşasın ağızlarında bir ot parçası ile yorgun türküler söyleyenler…

Dünyayı savaşmaya üşenen Temmuz ikindilerinin tembel insanları güzelleştirecek.

Ruhları hırslarının esareti altında olanlar, sessizce ölümü beklemeyi beceremeyenler, cehennemi yeryüzüne indirenler mutlaka kaybedecek…

Yeryüzüne indirdikleri cehennemde ilk yanan onlar olacak.

Onlarla dövüşmekten belki de bu yüzden vazgeçtim. Bir Temmuz ikindisinde, koca bir çınarın altında.

Böyle güzel havalarda tüm idealist düşlerimden uyandım. Gerçeklik çok kalabalık düşleri kaldırmıyor zira. Dünyanın en büyük nimetinin az insan, az eşya, çok fikir ve bolca huzur olduğunu Temmuz ikindisinde anladım.

Bakmayın ara sıra buradan dövüşürmüş gibi salladığıma. Mecliste kim ne karar almış, hangi bakan neyi demiş, muhalefet ne söylemiş çok da umurumda değil. Onların hırslarında bizlerin dertlerine yer yok. Neyleyim derdimle dertlenmeyenin derdini diyorum… İnsanın emeği ve emeğinin hakkı için verdiği mücadele dışında mücadele etmeye değer bir dünya göremiyorum. Bunu karamsarlık olarak algılamayın lütfen. Naçizane, vakit kaybını önleyici sahici bir tecrübe olarak görün isterim.

Hayat gerçekten küçük görünen mutluluklarla anlamlı ve güzel. Kocaman vaatler ve kocaman lafların kimseye bir şey kattığına şahit olmadım. Dünyayı değiştirmek için kocaman lafların gerekli olduğuna inanmıştım. Ama değiştim. Chaima’nın dediği gibi;

“Dünyayı değiştirmek isterdim,

Şimdi ise dünya beni nasıl değiştirdi bilmiyorum…”