Sultan Süleyman’dan, Büyük İskender’e

Çok sevdiğim bir abimizin mekanında oturmuş sohbet ediyorduk. Abimiz yeme içme üzerine yılların esnafı. Ankara da kendini kanıtlamış, kaliteden ödün vermeyen bir işletme sahibi. Hal böyle olunca geleni gideni de fazla oluyor. Günümüzde küresel bir marka Frenchaise’sı değil de kendi markanız ile iş yapıyorsanız güleryüz ve süreklilik en başta olması gereken meziyetlerdir esnaf kişi de. Bu abimizde her ikisi de vardı. Bir gün öğle yemeği için gitmiştik. Yemeği yedikten sonra kahvemizi birlikte içerken başka biri geldi. Selamlaşma sonrası tanıştırdı. Yandaki binada hizmet veren işletmenin bina sahibi olduğunu söyleyince o adamın kaşlarının birden yukarı kalkması, göğsünün kabarması ve gerinerek arkasına yaslanmasını görmeliydiniz. Sanki O yaratmıştı, kendine ait olan binayı. Kaldı ki kendisini Yaradan’ın bile en sevmediği davranışın kibir olduğunu unutmuş haldeydi. Sohbetimiz uzun sürdü tarihi seven bir abimizdi işletmeci abimiz. Metehan’dan başlayıp, Sultan Süleyman’a oradan da Büyük İskender’e varana kadar baya genişti sohbetin konusu. Hepsi de büyük bir coğrafya ya hükmetmiş kişilerdi. Bir yerde okumuştum; “Büyük İskender’in mezarı hala bulunamadı fakat ona ait olduğu düşünülen mezarın mezar taşında, dünyalara sığmayan İskender mezara sığdı, yazıyor.” Deniliyordu. Evet mesele de tam olarak bu sanırım dünyalara sığmasak da sığacağız toprağın altına ve belki bundan ötürü çok seviyoruzdur yağmurdan sonraki toprağın kokusunu. Bize ne olduğumuzu hatırlattığı için sonunda onun bağrına yatacağımız içindir kim bilir ?

Geçenlerde yolda karşılaştık o mülk sahipliği için kibirlenen o abiyle, o beni hatırlamadı ama ben onu hatırladım. Saçlarını boyatmış haldeydi. Yıllar sahibi olduğu arabasını evini ve dükkanı’nı eskitirken, kendisi zamana direniyor gibi görünse de boş yüzündeki kırışıklıklar belli ediyor fani olduğunu. İnsanı olgunlaştıran yaşadıkları değil midir? Saçının beyazlaması, kaz ayakları denen göz çeperinin kırışması bunlar kolay mı oluyor? Onca yaşanmışlık var iyisi ve kötüsü ile bu kadar tecrübeyi bir paket boyayla örtme isteği nedendir? Bırakın mevki makam sahibi olmayı, dünyalara sahip olsak da, yukarıda da söylediğimiz gibi sığacağız toprağın altına ve yine bir yerde okumuştum “İnsan iki kere ölürmüş, birincisi gerçek ölümü gerçekleştiğinde ikincisi ise adını bilen en son kişi öldüğünde.” Bir an için düşünsenize ölüyorsunuz ve sizi tanıyan adınızı bile bilen kimse kalmıyor yeryüzünde. Ne için uğraştınız? Ne için çırpındınız? Yanlış olduğunu bildiğiniz nice şeyleri neden yaptınız? İnsan kendi kendine bile hesap veremiyor bunları düşününce ve belki de bunları anlayabilmek için gerekli “Ölmeden önce ölmek.”

Bazen yaşarken zor olan ve neden diye sorguladığımız olayları yaşarız. Aradan zaman geçer ve o gün onları yaşamasaydık bu günler böyle güzel olmazdı. “İyi ki o zor dönemleri görüp neyin ne olduğunu anladık daha beterini yaşamaktan kurtardık.” Diyeceğimiz günlerimiz olmuştur hepimizin. Bu yaşananların tekrarlanmaması için ise geçmişten dersler almamız gerekliliğini de unutmamamız lazım elbette. Fırtınalar iyidir güverteyi temizler.

Velhasılı kelam yaşanacak olanlar, yaşanabileceklerin içerisinde en hayırlı olanlar olacaktır