Şah Damarından Yakın, Şahlardan Uzak

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı.

Bakirliği kıskandırmalı riyakâr ruhlarımızı,

Aşkı unutturan ne varsa kalabalıklara gömüp kaçabilmeli.

Taze insan berraklığında arınabilmeli, sakin bir ikindi yağmuruyla,

Yağmurun armağanı toprak kokusunu, iliklerine kadar duyumsamalı,

Ciğerlerindeki coşku, ruhunu teslim alana dek çekmeli.

Şarapsız sarhoşluğu ve hesapsız tefekkürü tatmalı.

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı,

Isırılmamışken henüz yasak elma, bilmeli,

Bol ışık, bol insan, bol kahkaha silemeyecek ölümü,

Feryatla gelen ömrü, feryatla bitecek görmeli.

Zaman, bir fahişe oynaklığında döndürür başı,

Dönen yalnızca dünya değil, sezmeli.

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı,

Gitmediği bir şehri özler gibi özlemeli,

Tutmadığı bir eli hisseder gibi hissetmeli,

Ruhunun öz’ ündeki ölümsüzlük istencini.

Ve melali de nihal gibi sevebilmeli,

Can suyuyla buluşan toprağın, gökyüzüne sevdası gibi.

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı,

Sessizliği, susturmalı tüm manasız gürültüleri,

Sahiciliği, utandırmalı tüm yalanları,

Güzelliği, tarumar etmeli “en güzele” aşina şairleri bile.

Dünyanın bir arka bahçesi olmalı,

Şah damarından yakın, Şah’lardan uzak olmalı.