Rota

Uğur Gökbulut şöyle diyor: “İnsan diyorum; öyle durduk yere soğumuyor hayattan ve insanlardan. Susuyor ve sustukça biriktiriyor ve sonra ya içindekileri haykırıyor ya da sessizce uzaklaşıyor. Herkesten ve her şeyden…” İşte böyle bir his tam olarak. Çünkü ne demişler, nasıl ki gül dalında güzelse insanda kıymetini bilenin yanında güzeldir. O yüzden kendimizi bir kurgunun içine hapsetmiyoruz, hayatın bizi eline avucuna sığdırmasına izin vermiyoruz, yaşandı bitti deyip yola korkmadan olması gerektiği gibi devam ediyoruz. Şiirde dendiği gibi “Zordu sevdaya, sen burada dur. Biz eski yılları bir yaşayıp geleceğiz.” Demek ve şöyle devam eder rotasız olsun yollarımız, yollarımız bir olduktan sonra gidemediğimiz her yere uzanır kollarımız.

Yolu beraber hayal ettiğimiz insanlar vardır. Öncesinde yere göğe koyamadığımız, üzerine harika kıyafetler giydirip yanımızda taşımalara kıyamadığımız ama o yolda gerçekleri görüp gemiden atmaktan da çekinmediğimiz insanlar. Kıymetinizi bilmeyen ya da bilemeyeceğini gözüne sokan insanlara takılmadan, gözümde ne kadar da büyütmüşüm diye üzülmeden yola devam ediyoruz.

Yoksa Dostoyevski’nin dediği gibi “Eğer ertelediğin şey mutluluğun ise kaybedeceğin şey koca bir hayat olur.” Biz sadece severiz insanca, kendimizce, bildiğimiz gibi ama hayat bize, bazen başka insanların çok seviyorum diye yaşadıkları şeylerin aslında sadece o “an”a ait birer “sevgicik” olduğunu gösterir. Evet sadece biraz sevsinler istersin ama “eyvah” demeden “iyi ki” dedirttiği içinde bazı insanlara koca bir teşekkürü borç bilmeliyiz.

Bu aralar bazı workshoplara, uygulama programlarına katılıyorum. Bazılarında ne gerek vardı ki benim burada olmama diyorum ama sonra yeni insan hikayeleri dinlemeyi sevdiğimi fark ediyorum.

Son zamanlarda özellikle kadınlar daha çok kendilerine döndü sanki ya da daha görünür artık eskiye göre. Yaşam koçlukları, frekans yükseltmeler, bilinç altı temizlikleri ve daha birçok popülerleşen uygulamalarda genelde kadın kalabalıkları. Herkes kendini iyileştirme yüklerinden kurtulma peşinde. Herkesin farklı yerden ve zamandan travmaları var. Hepsi ayrı bir hikâye benim için. Birde şöyle bir gerçek var ki fark ettiğim insanlar yalnız olmadıklarını hissetmek istiyorlar. Yaşadıkları acıları sadece kendilerinin yaşamadıklarını, hissettikleri şeylerin başkalarının hayatlarının da gerçeği olduğunu görmek. Bu duygunun insanları nasıl rahatlattığını görüyorum. Herkes iyi hissedip her şeyin istedikleri gibi gidip hep mutlu olmak istiyorlar. Ama hayatta her zaman mutluluklar karşılamaz bizi. Tabi zihnimizi neye inandırırsak o bizim doğrumuz olur algısı ile hep mutlu olacağımız şeylere inandırmaya çalışabiliriz ama bazen acının içinden de geçmeyi bilmek gerektiğine inanıyorum.

Unutmayalım ki hayat çantada keklik değil, ama abarttığımızda bir şey değil. O yüzden hayatımızda rollerini sonuna kadar tamamlayan herkese ve her şeye “eyvallah”

Rotasız ama kontrolün bizde olduğu yollarımızda her macera bizim torbamıza yeni bir hikâye biriktirmemiz içindir. Umut Güner’den bir alıntıyla bitirelim o vakit.

‘İnsan kalbi, bir bakışa hüzünlenir. Bir gülüşe, içi çocuk parkına gider, bir kelime ile kırlara uzanır. Bir avucun içinde uyur koca ruh, bir omuza sığınır ev gibi, bir dizi anne bilir, bir sarılmayı huzur kılar.’