Paylaşamama Dürtüsü

İnsan kendisine verilenin sahibi olduğunu sanıyor garip.

Para ya da bilgi her ne olursa olsun tamamen sahiplenip kerameti kendinde aramaya başlıyor.

İki kişi düşünün birinde para diğerinde bilgi var, elinde para olan parasını paylaşmıyor. Buna muktedir olduğu ve bu miktarın kendisini hiç sarsmayacağı halde, buna karşılık olarak bilgi sahibi olan insan da vereceği çok küçük bir bilgi ile başka bir insanın işini kolaylaştıra bileceği halde o da bilgiyi vermiyor onu esirgiyor ihtiyacı olandan. Her iki kişi de birbirini bencillik ile suçlamaktan hiç çekinmiyor.

Bu örnekleri istediğiniz gibi değiştire bilirsiniz, para ve bilgi yerine sizin ihtiyacınız olanı ve karşıdakinin ihtiyacı olanlar olarak değerlendirin. Bilginiz veya elinizdeki değer her ne ise onun gerektirdiği gibi davranmıyorsanız daha fazlasına neden gerek duyuyorsunuz ki?

Dünyalar kadar bilgiye sahipsiniz, bu bilgi ile birçok işinizi veya insanların hayatını kolaylaştıra bileceksiniz fakat bunu paylaşmıyorsunuz ama daha çok bilgi istiyorsunuz.

Bu ihtiyaç nereden kaynaklanıyor hiç düşündünüz mü? Mevcut bilgi ile hiçbir şey yapmıyorsunuz ihtiyacı olan ile paylaşmıyor bunu bir değer haline getirmiyorsunuz, bunun sebebi insanları bilmedikleri için cahil olarak yaftalayıp kendinizi iyi hissetmek olabilir mi sizce? Bu durumun ne farkı var parası olanın, ihtiyaç sahibi olana yardım etmeyip tembellik ile suçlamasından ya da ekmek almak için sadece fiziki gücü ve takati olmayan bir yaşlıya ekmek almamaktan. Kendisi muhtaç iken yine kendisine muhtaç kalınmasını isteyen insanlık size de çok tuhaf gelmiyor mu? Üzerine düşünülsün.

Konu ile alakası yok ama yaşadığımız bir deneyimi sizinle paylaşmak istiyorum.

12 Mart cumartesi günü, henüz 16 yaşında olan genç bir delikanlının gelecek hayali, o kurum da çalışmak olan bir kamu kuruma gittik ve çok heyecanlıydı. Kurumun yetkilileri kurum hakkında bilgi verip, yapması gerekenleri ve kendisi için iyi olacak olan eğitimlerden söz edip, bir amcası ya da dayısının veya bir büyüğünün söyleyeceği nasihatleri verip ileride birlikte çalışmaktan mutlu olacaklarını söyleyip bizi uğurladılar.

Bu o çocuk için inanılmaz bir deneyim oldu, mutluluktan uçuyordu hatta kendisine öğrenmek istediğin ya da sormak istediğin bir şey var mı? Diye sorulduğunda heyecandan her şeyi unuttuğunu söyledi gülerek. Bu durum beni de ziyadesi ile mutlu etti, düşünsenize 16 yaşındasınız ve büyük bir kurum sizin isteğinizi göz ardı etmeyip size değer verip, size hem kurumdan hem almanız gereken eğitimden söz etti. Bu çocuk henüz çok genç belki ileri de fikri değişecektir bunu bilmiyoruz fakat o gencin hayatı  boyunca o kuruma saygı duyacağı ve değer vereceğine adım gibi eminim, hani denir ya “insanlar kendilerine ne söylediğinizi unutur, fakat insanlar kendilerini nasıl hissettirdiğinizi asla unutmazlar” dilerim, orada o genci kırmayıp ilgi alakası ile mutlu eden insanlar da aynı mutluluğu yaşarlar. Sağ olsunlar var olsunlar…