Öfke Dolardan Hızlı Yükseliyor

Döviz kurlarındaki hızlı artış uzun zamandır siyasetin de halkın da gündeminde birinci sırayı işgal ediyordu. Fakat bu hafta içerisinde Salı günü yaşanan olağanüstü artış ve peşine gelen neredeyse tüm tüketim kalemlerindeki zamlar tartışmanın ötesinde hayatımızın her anını zorlaştıran bir konu haline geldi.

Fakat sorumluluk alıp tatmin edici bir cevap vermesini beklediğimiz hükümet yetkilileri maalesef artık inandırıcılığı zayıflamış, anlaması güç şekilde “Üzerimize oyun oynanıyor” açıklamasının ötesine geçemediler. Maalesef iktidarın doğru okuyamadığı tek nokta ekonomi de değil. Toplumdaki sessiz çığlığı, birikmiş öfkeyi de doğru okuduklarını düşünmüyorum.

Tüm insanlarda artık “Ne olacaksa olsun” derecesinde bir tükenmişlik görüyorum. Dibi görmüş her insan bilir ki dipteyken tuhaf, acıyla alaycılık arası bir gülümseme yerleşir surata. Tuhaf bir sakinlik, sessizlik bürür insanı. Kafanın içi düşünemeyecek kadar çınlama ile dolar. Dışarıdan bakıldığında bu umursamazlık gibi görünen şey aslında tam olarak fırtına öncesi sessizliktir. Böyle bir insana denk geldiğinizde ona sunacak somut bir iyilik yapma şansınız yoksa ondan uzaklaşmak, onu kendisi ile baş başa bırakmak en doğru olandır.

Şuan ülkede birçok insan dibi görüyor. Bu sessizliği sükûnet, basiret, biat kültürü üzerinden okumayı yeğleyen iktidar kendi ayağına sıkıyor. Bu sessizlik hayra alamet değil. Bu biriken öfkenin boşalacak alan bulamayışının bir bedeli olacağını kestirememeleri vahim bir öngörüsüzlük müdür yoksa bilinçli bir tercih midir bilemem. Orası beni aşar. Ama biriken bir öfke var.

Unutulmuşların, dışlanmışların, açlık sınırında kalmışların, güvencesiz yaşama tutunmaya çalışılanların, geleceği hiç edilmişlerin, emekliliği hayal olmuş EYT’lilerin, yurtsuz kalmış göçmenlerin, emeği değersizleşmiş işçinin, şiddet sarmalına itilmiş kadınların, vicdan ile zindan arasına sıkışmış gazetecinin, ahlak ile sürgün arasına sıkışmış bürokratın, kölelikle işsizlik arasına sıkışmış işsizin, feryadına kulak tıkanmış anaların, atanamamış öğretmenlerin, vergiyle esir alınmış esnafın, zincir marketle etrafı sarılmış bakkalın, mahsulü elinde kalmış çiftçinin… Ve daha nice sesi kısılmış insanın öfkesi birikti.

Kim konuştuysa ötekileşti, hain ilan edildi. Öğretmenden, çiftçiden, memurdan, esnaftan, öğrenciden hain üretip korku iklimi yaratıldı. Bir buçuk milyona yakın yurttaşı “Terör örgütü üyeliğinden” yargılanan bir ülkede ne normal kalabilir ki ekonomi normal kalsın. Yurttaşı korkmuş, sinmiş, yalnızlığa terk edilmiş bir ülkede ne normal kalabilirdi ki ekonomi normal kalsın.

Biran önce toplumun her kesiminin –ama her kesiminin- kendisini en üst temsiliyette ifade etmesinin, mağduriyetini hain damgası yemeden anlatmasının yolu açılmazsa bu öfke bırakınız dinmeyi artarak devam eder. Bir noktada patlar ki bunu tahmin etmek için müneccim olmaya lüzum yok. Dolar birkaç teknik müdahale ile belki düşürülebilir, ama toplum mühendisliği öyle kolay değildir. Bu birikmiş öfkeyi dindirmek kolay değildir. Görünüz artık efendiler; Kasıtlı, planlı, programlı, memleket lehine bir hal değil ise bu yaşananlar biliniz ki,  öfke dolardan hızlı yükseliyor…