-Mış Gibi…

Hayatta hep başkalarının bize giydirdikleri üniformaların hakkını vererek yaşamaya çalışıyoruz. İnsanların gözündeki güçlülüğümüzü korumaya çalışıyoruz, bu kadın halleder o her şeyin üstesinden gelir dedikleri her şeyde elimizi taşın altına koymaktan çekinmiyoruz ki bunun bir sonucu da o taşın altında kalmak.

Fakat bunların hepsi günün sonunda eve gidip de yalnız kaldığımızda bizim yaralarımızı yerine göre daha derinleştiren durumlar haline geliyor. Oysa dışardan görünen tarafımız bizim insanlara göstermeyi tercih ettiğimiz -mış gibi yanımız. Mutluymuşuz gibi, güçlüymüşüz gibi, her şeyin üstesinden gelebilirmiş gibi, hiç üzülmezmişiz gibi…

Bu örnekler her haliyeti ruhiyemiz için geçerli durumlar. Hatta her ilişkimizde bile. Karşımızdakine hiç tam olarak kendimizi açmak istemeyiz ya da güvenemeyiz. Zaten yeterince kırılganken birde karşıdakinin bizi zayıf gördüğü yerden kırmasını istemeyiz.

Ama insanların unuttuğu bir nokta var ki güçlü göründüğünü düşündüğümüz insanlarda etten kemikten bir fani. Yani onlarında gözyaşları var bizim yanımızda akıtmayı tercih etmeseler de. Onlarında hassas kalpleri var kırılabilen. Onlarında bedenleri yorulabilir. Yani onlar birer makine değil. Onları metalaştırdıkça onlara belki de en çok kötülüğü etraflarında ki insanlar olarak biz yapıyoruz.

Dün Sepin Sinanlıoğlu’nu dinlerken dedi ki mesela, karşımızda üzülen insan özellikle kadınsa ve çocuğu varsa deriz ki ya da derler ki “çocuğun için toparlan”. Tuttuğumuz yası veya acıyı ertelediğimizde aslında iyi olmuyoruz. Ya da çocuğumuz bizim gerçekten iyi olduğumuza inanmıyor. Biz ne yaparsak yapalım onlar gerçeği biliyor ve görüyorlar. O yüzden şunun için toparlan bunun için ayağa kalk demeyelim insanlara belki de uzunca bir süre ayağa kalkamayacağızdır belki de orada kalmamız gerektir.

Çünkü yaşanılan her şey hayatın içinde olan döngüler ve duygular. Biz onları göz ardı ettikçe daha iyi yapmıyoruz ya da karşımızdakini motive etmiş olmuyoruz. Evet, hayatta hep iyi şeyler olmuyor ve her gün mutlu olamayız. Çocuklar da bunu biz anlayamasak da biliyorlar. Çünkü onlar da düştüklerinde ağlıyorlar, aaa etrafımda kimse ağlamıyor deyip gülerek ayağa kalkmıyorlar canları yandıysa.

Üzülen insanların acısını küçümsemeden ve onları yargılamadan, o durumu anlayabilen veyahut o durumdan bir şeyler öğrenebilen insanlar olabilsek belki herkes daha sahici ve gerçek olur. Kimse -mış gibi yapmak zorunda hissetmez kendisini. İşte o zaman sadece beraber gülebildiğimiz değil beraber ağlayabildiğimiz dostlarımızda olur.

Sizin alınız al inandım
Sizin morunuz mor inandım
Tanrınız büyük amenna
Şiiriniz adamakıllı şiir
Dumanı da caba

Bütün ağaçlarla uyuşmuşum
Kalabalık ha olmuş ha olmamış
Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum
Ama sokaklar şöyleymiş
Ağaçlar böyleymiş
Ama sizin adınız ne
Benim dengemi bozmayınız

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de
Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı
Yan gelmişim diz boyu sulara
Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum
Hiçbirinizle dövüşemem
Benim bir gizli bildiğim var
Sizin alınız al inandım
Morunuz mor inandım
Ben tam kendime göre
Ben tam dünyaya göre
Ama sizin adınız ne
Benim dengemi bozmayınız.. Turgut Uyar