Meyra

Meyra gideli 3 hafta oldu, belki de daha fazla bilmiyorum. O gittikten sonra saatleri, günleri takip etmez oldum. Ne önemi vardı hem Salı ya da Perşembe olmasının. Öğlenin sabaha, gecenin gündüze karıştığı çok zaman geçirdim.

Birlikte olduğumuz zamanları düşündüm, ben onun yüzüne bakar birkaç kez gülümserdim ve birbirimize ayırdığımız zaman biterdi. Zamanın bir hız ölçüsünün olduğunu bilsem Meyra’nın olduğu zamanlar ve Meyra’nın olmadığı zamanlar diye ayrılmasını isterdim. Sahi zamanın durduğu mekânlar, zamanı durduran insanlar var mı? Onsuz yaşayacağım koca bir ömrü ölçmeye ne hacet hem.

O öyle mutsuz kadınlara benzemezdi, şimdi adına tatlı huysuz dedikleri cinsten hiç değildi. Onun her hali duruydu, her duygusu net ve belirgindi. Kelimeleri sade ve açıktı, şimdilerde arama motorlarına dönen erkek zihinlerinden geçen ‘bunu mu demek istedi acaba’ uyarılarına hiç maruz bırakılmazdım. Ne istediğini bilir ve bunu bana açıkça söyleyebilirdi. Söyleyemese de anlardım, yüzünün her kıvrımını, sesini, bakışlarını, yüzüne yayılan bütün duyguların duruşunu tanırdım. O benim defalarca okuduğum ve hep beni heyecanlandıran yeni şeyler bulduğum bir kitaptı sanki.

Benim varlığım ve onun varlığı bize yetiyordu. Sık sık buluşmazdık, en az 5 gün önceden o beni görebileceği ben de onu görebileceğim zamanı bilirdik. Onun bana yakıştırdığı renklerden seçerdim kıyafetlerimi, mutlaka yorum yapardı görünüşüme. O hep yeni aldığı kıyafeti benimle buluşurken giyindiğini söylerdi bu beni onun gözünde eşsiz biri yapardı ve ben bu cümlenin hazzıyla bütün bir hafta mutlu olurdum, bunu kimse bilmezdi. Birbirimize sevgi sözcükleri söylemenin ötesindeydi yaşadıklarımız, o yeryüzünün en güzel kızıydı benim için ben onun için koşulsuz bir dayanak. Buna sadece sevgi demek istemiyorum, öyle yalın öyle basit duyunca insanın aklına yapışan hele hele tek bir sözcükle açıklanabilecek bir duygu değildi bu. Herkesin lügatıyla ifade edeceksek evet bu sevgi ancak bizim için yalnızca o kadarı değildi, ben ve o birlikte büyüdüğümüz birlikte var olduğumuz ve bunu derinden her an hissettiğimiz yalnızca ikimize ait bir balonun içindeydik sanki. Soluduğumuz hava ortaktı, sınırlarımız, özgürlüğümüz hepsi, her şey ortaktı. O vardı ve bir de ben.

Sonra bir gün bir şey oldu. İçinde bulunduğumuz balon giderek daralmaya başladı, bize ait olmayan şeyler içeri sızmaya başladı, aldığımız nefes azaldı önce onu kaybettim sonra kendimi. Önce kendimi sonra onu da kaybetmiş olabilirim hatırlamıyorum. Meyra yoksa ben de yoktum. Onun olmaması neydi benim için nasıl bir boşluk nasıl bir yokluktu? İnsanın birbirinden ayrı olmasını anlatan kelimeye “ayrılık” diyorlar hani, bunun karşılığı bu mu sahiden. Ayrı olmak işte ayrılık, deyip geçilen bu muydu yani? Bunun tek kelimeyle açıklanması ne kadar yetersiz oysa. Bu hissi de anlatamıyorum, sizin kelimeleriniz benim hislerime karşılık gelmiyor. Şükrü ERBAŞ’ın ‘Ayrılık ne biliyor musun? Türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık.’ Cümlesi dökülüyor dudaklarımdan. Bunu birkaç kez tekrarladığımı hatırlıyorum sonra nöbetçi doktorun sesiyle irkildim.

– Yusuuuuff, heeeyyy!!? Almadın mı ilaçlarını, sayıklayıp duruyorsun yine.

– Ayrılık, o küçük ölüm; usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan