Hayat Karmaşası

“Globalleşen dünyada.” Diyerek başlayan cümleler ve konuşmalar her zaman yüzümde komik bir gülümseme oluşturur. Normalde bu gerçeği de kabul etmek gerekiyor galiba. İnsan bunu kabul ettiği zaman sanki değişen ve gelişen dünyaya ayak uyduramayacak, bir şeylerin gerisinde kalacakmış hissine kapıla biliyor.

Multitask denen kavram insanın hayatına yerleşmek zorunda kalıyor. Çünkü tek bir şeyle uğraşmak yetmeyecek insanlara. Hem gelişmeleri takip etmek hem de kendimizi bu gelişmelerle alakalı güncellememiz, takipte kalmamız gerekli. Kafamızın içinde neler neler dönecek sürekli.

Diğer bir taraftan da aldığım mindfulness eğitimleri bizi hep sakin olup, tek bir iş yapmaya, yapılan o işi de hakkını vererek yapmaya iter. Bu durum ise insanı daha berrak, sakin, akılcı düşünmeye kendimizi keşfetmeye iter. Bunu yaparken sanki böyle çok sakin ve yavaş hareket edince hiçbir iş yetişmeyecekmiş gibide geliyor istemsizce. Mesela kitap okurken müzik ya da postcad dinlemek gayet normal ve faydalı gibi görünüyor ama beynimizi o kadar zorlayınca yaptığımız iki işten de alınması gereken verimi alamıyoruz maalesef.

Hayat telaşı, iş güç derken nasılda gerginleşiyor insan. Bazen bu işlerde hayat telaşı da hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor insana. Stres insanı daha da yavaşlatan bir şey olduğu için gözümüze dağ gibi görünüyor tüm yapılacaklar.

Bugün çok güzel bir söz duydum bu durumu pekiştirecek, o kadar hoşuma gitti ki umudumu artırdı. Hatırladığım kadarıyla şöyle diyordu; “Depresyon kendin olanda olan sorunu görme halidir. O anda eski kendine takılmadan yeni bir ben oluşturup yoluna devam edersen depresyon aslında faydalı bir hale gelir.”

İnsan okudukça dinledikçe böyle aydınlanmalar yaşıyor, bunun tadını alıyor ya daha devamı gelsin istiyor.

Umutsuzlukları, stresi hayatımızdan çıkartıp, her geçen gün daha gelişerek, kendinden emin adımlarla daha iyi bir gün olacak diyerek, her gün yeni hayatımızın ilk günü olarak başlamalı. Bir şeyleri başarmak istiyorsak ilk öğrenmemiz gereken şey vazgeçmeden, düzenli bir şekilde emek vermek. Emek her zaman meyvesini verir.

Sonbahar insanı daha da mı melankolikleştiriyor acaba?. Aradığımız sakinliği Eylül’de buluyoruz ama bir o kadar da hüznü, yerine göre aşkı. Çoğuna göre yaprak döküm zamanıdır belki Eylül ama bence en yeni başlangıçlar için en doğru zamandır. En güçlü hissettiğimiz, kendimizi bulduğumuz zamandır. Şairinde dediği gibi Eylüldü…

Eylüldü
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu…

Eylüldü
Di ‘li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan
Ellerin kadar ıssız
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz

Eylüldü
İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin
Şimdi yoktu bir anlamı suskunluğun

Çırılçıplak kalakaldım sessizliğin orta yerinde
Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman
En çok sesini aradım
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ
Gözlerini sildi zaman

Dedim ya… Eylüldü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimin…

Cemal Süreya