Cumhurbaşkanı Adayı Cem Yılmaz

Selam olsun siz satır dostlarıma.

İbadetleri yaşam gerçekliğinde gösterişe, eğlenceye, istife dönüştüren biz insanoğulları bir açıdan bakıldığında çok sevimli, bir başka açıdan bakıldığında ise cehaletin nirvanasındaki yaratılmışlarız diye düşünüyorum.

Kurban bayramlarında kelle, paça, kavurma, kaburga ve yıllık et ihtiyacını stoklama telaşına düşen bizler, ramazan ayında da farklı değiliz gibi görünmekteyiz.

Çok nadiren katıldığım iftar davetlerinde değerli, muhterem, muhteşem, kıymetli, bürokratların, siyasetçilerimizin, iş insanlarımızın konuk olarak onurlandırdığı sofralarda yapılan eşsiz sohbetlerin üzerine eklenen mikrofon elde konuşmalarla ibadetimiz taçlanıyor.

Hele bir de derin gündemler var. Örneğin çok sayın bilmem kimin, bilmem nerede düzenlediği iftara davetli olmak, katılmak onuru bambaşka bir manevi bonus kazandırıyor sanırım.

Kimi organizasyonlara davet edilmemenin yürek yaralayıcı olması gibi davet edilmiş kimi programlara iştirak etmemek de esefle kınanıyor.

Sayısız tanıklıklarla sabit olarak iftara gidilen makam araçlarındaki son dakika sohbetleri “dişimde bir şey yok değil mi?, aman ezandan önce birşey yeme” şeklinde oluyor. Çoğu iftar etkinlikleri ise kurumsal bütçelerden karşılanıyor zaten.

Lüks restoranlardaki personellerin hali ise harap. Oruçlu personeller iftarlarını teravih saatinde anca yapabiliyorlardır diye düşünüyorum. Teravih saati zaman dilimini belirtmek için kullanılmış bir tanımdır, yemek sonrası teravih etkinliği olduğundan değil yani. Örneğin cenazelerde de benzer durum söz konusudur. Kameraların kayıt ettiği simalar genelde namaz sonrası paylaştıkları acı ile cenazeden ayrılırlar. Defin sırasında acıyı paylaşan kimselerin hatırı o yüzden özel olsa gerek.

Bu restoranların kapı önlerinde yanlarında ki bebekleri veya çocuklarıyla bahşiş bekleyenlerin fark edilme durumu ise yine en fazla 30 saniyelik bir süreyi kapsar. Başarılı olabilmek veya olamamak işte tam bu süre içinde sınırlıdır. Üniversite sınavı gibi diyerek bu durumu da örneklendirmiş olayım.

Birçok şeyin hakkını veremediğimiz yaşantılarımızda Mevla ibadetlerimizi kendi rahmet ve merhametiyle kabul ediyordur diye umut ediyor ve diliyorum.

Yakın tarihlerde bir din adamı ile sohbet etme imkânım oldu. Ortamda isminden önce unvanının zikredildiği, unvan duyulunca kişilerin kendine çeki düzen verdiği, aynı bizler gibi nefis taşıyan çok üst düzey din görevlisi Sayın Hocamız insanoğlu dört çeşittir dedi.

1-Bilen ve bildiğini bilen,

2-Bilen, ancak bildiğini bilmeyen,

3-Bilmeyen ve bilmediğini bilen,

4-Bilmeyen ve bilmediğini bilmeyen . Diyerek sıraladı bu çeşitleri.

Ben hangi gruptayım bilemiyorum, fakat bencesinin önemli olmadığını biliyorum. Makam, mevki, gösteriş, güç, kudret ve riyanın olmadığı ebedi alemde, kapılarda bekleyenlerin veya servis eksiği yüzünden fırça yiyenlerin karşımızdaki acziyeti gibi karşılarında aciz kalacağımız alacaklılar gözümüzün yaşına bakar mı bilemem?

Ramazan bereketiyle gelir denir ya sanırım birçok açıdan doğru bir söylem. İktidar üyesi taraflar sohbetlerinde önümüzdeki seçimin hiç güven vermediğinden dem vurarak mesailerinde son dönemlerindeymiş gibi konuşuyorlar.

Tüm muhalefet üyeleri ise önümüzdeki dönem iktidarda olacaklarının kesin olduğu hissiyle davranıyorlar.

Dışardan bakıldığında ise olasılıkların tamamında isimler değişse de hal değişmeyecek gibi duruyor. Sonuçta tüm taraflar milyonluk makam araçlarıyla geliyor iftar sofralarına.

Yıllar öncesine dayanan televizyon programları aracılığıyla algılarda normallik ve eğlence hissi yaratan ailevi, ahlaki, manevi değerlerin yitirilmesi veya farklı bir düzeye çekilmesi halini ifade ederken kafamda bazı sorular da oluşmuyor değil.

Televizyon ekranlarında cam fanuslarda sergilenen yaşam halleri, yarışmaya ve eğlenceye dönüştürülen, reyting hesabıyla yapımcıların müdahaleleri ile uçuk tartışmaların, kavgaların yaşandığı sayısız yapımda yer alan kişilerin ün tutkuları bugün hayatın gerçekliği oldu sanırım.

Gelişen teknoloji ile kameraya, muhabire, programa, televizyona ihtiyaç duymayan bizler elimizdeki telefonlarla yaptığımız çekimleri sosyal ağlarda yayınlayarak kısa süreli ünler kazanma yarışındayız. Son 3 ayda yaptığım gezilerde bulunduğum illerdeki sayısız garson, muavin kardeşlerim, parmağı saza, gitara değen her amatör kendisini fenomen olarak tanıttı. Herhangi bir mahareti olmayan kadın ya da erkekler ise Allah vergisi olan görselliklerini fenomenlik yolunda sergilemeye çabalıyor.

Cem Yılmaz’ın tüm gösterilerinde uçuk söylemlerin ardında derin ve net mesajlar olduğunu düşünen birisi olarak yalnız olmadığıma inanmak istiyorum.

Argo betimlemeler arkasına saklanmış da olsa dünyanın adaletsizliği gerçeğini, övülmesi gereken bir kimse veya görüş için doğru yolun bir başka kişiye çamur atılmaması gerekliliğini ve sayısız mesajları alan izleyici oranı yüksektir muhakkak.

Kimine göre uçuk kaçık yaşantısı olan Cem Yılmaz’ın anlatmaya gayret ettiklerimi özetlediği 40 saniyelik videosunu izlediğimde bu adam neden Cumhurbaşkanı adayı olmuyor diye düşündüm.

Neticede hazıra konmamış, emeğiyle birçok şey üretmiş, eğitimli bir vatandaş. Çoğumuzun kabul ettiği üzere mizah zeka işidir. Yani Cem Yılmaz zeki biri olsa gerek.

İftar masaları fısıltıları, siyasi gündemin manşeti Cumhurbaşkanı adayı kim olmalı sorusuna Cem Yılmaz demek istiyorum.