Boşluk

BOŞLUK

İnsanlar, kendilerinde olmayana çekilirlerdi her zaman. Dünya var olduğundan beri sistem böyle işliyordu. Eksiklikler, tamamlanmak için vardı. Evren, boşluk sevmezdi. O boşluğu ya siz kendi istediğiniz şekilde, kalbinize sinecek bir şeylerle doldurursunuz ya da sistem kendi istedikleriyle dolduracaktır. Sevdiğinizle dolan boşluklar sizi mutlu edecektir. Zira insan ihtiyaçlarını karşılarken “mutluluğu” en önce ki şıralara koyar. Eğer boşluğu evren dolduruyorsa, mutluluğunuz pek de umurunda olmayacaktır.

Nesren Jake İLYAZAN kendinde olmayanın arayışında, o çukurda kaybolmuştu. Aslına bakılırsa, eskiden de bu kadar boşluk içerisinde değildi. Kalbi, hiç bu kadar yalın hissetmezdi. Bu his ve olaylar anne babasının gidişiyle mi başlamıştı? Yoksa onun dünyaya gelişiyle mi başlıyordu her şey? Hiç bilmiyordu.

Ailesi yoktu, kalbi boştu. Her yer karanlıktı. Karanlık bir çukurun içinde kayboluyordu. Dışarı çıksa eve gitmek istiyordu. Eve döndüğü zamanda da dışarı çıkacağı an için sabırsızlanıyordu. Sanki ruhu bilmediği bir yerde esir edilmişti. Aslında kalbi, her halükârda bulurdu ruhunu. Tabi eğer ruhu kaybolduğundan beri, kalbi de kaybolmasaydı.

Bu aralar Azemet Pizza ona çok iyi geliyordu. Orada Mafe’nin pizzaları şifalıydı sanki. Tüm ruhu aydınlanıyor ve kalbi orada olduğunu hatırlatmak istercesine, en yüksek sesiyle, bağırıyordu. Mafe siparişleri alır almaz hemen tezgâhın başına geçiyor ve bütün siparişleri elleriyle hazırlıyordu. O tamamen işine odaklanmış bir halde çalışırken, Nesren Jake, O’nun yüzünde ki, o ne olduğu anlayamadığı yüzündeki aydınlığı izliyordu.

Mafe’nin yüzünde anlam veremediği biz huzur buluyordu. Bu huzur, yıllardır hatırlamadığı, ona çok yabancı bir duyguydu. En son annesi ile mutfakta yemek yapma etkinliklerinde hissettiğini anımsıyordu. Annesi ile mutfağa girdiklerinde, zaman nasıl geçer hiç anlamazlardı. En çok kek yapmayı severdi. Evin içine dolan kek kokusu ile mutluluğun pek çok bağlantısı vardı. Tabi ne kadar kek kokusu ile ev tamamen dolsa da etrafa ışık saçan annesinin çiçek kokusunu bastıramazdı hiçbir koku. O küçük yaşta, minik kalbinde hep huzur hissettirirdi annesi ona. Ah anne.

Bu kadar yoğun bir şekilde huzur hissettiği diğer kişi de abisiydi. İyi ki var! İyi ki hala var ve iyi ki O yanımda! Ya O da olmasaydı? Kalbi bu düşünceyle sızladı. Daldığı düşüncelerde abisini anımsaması zamanı da hatırlatmıştı. Yine uzun zamandır, orada olduğunu fark etti. Üstelik her zamanki gibi buraya geleceğini de abisine haber vermemişti. Gerçi mevzu olan kişi abisi olduğu için, bu durum çok da sorun olmuyordu. Her zaman, nerede olursa olsun onu buluyordu. Sanki hissediyordu ne yaptığını. “Tecrübesinden mi? Beni çok iyi tanıdığı için mi? Yoksa psişik güçleri mi var?” Diye düşündü.

Nesren Jake anne ve babasını kaybettiğinden beri telefon kullanmıyordu. Bu durum da abisini çıldırtıyordu tabi. Yine de O’na hiçbir zaman ısrar etmemişti. Çünkü abisi, duygularını her zaman en iyi anlayan ve anlayışla karşılayan olmuştu.

Bu huzurlu ortama geldiğinde, bir düşünce istilasında buluyordu kendini. Zaman kavramını unutuyordu. Düşüncelerden sıyrılmaya çalışırken hesabı istemişti. Tam hesabı ödediği esnada kapı açıldı. Hesap işlemlerini yapmakla meşgul olan Mafe’nin suratındaki şaşkınlığı görmeseydi, dönüp bakmazdı belki. O esnada Mafe; “Metkan Hocam?” Diyordu. Nesren Jake de “Abi” diyebildi.

Sizin boşluk sandıklarınız, belki de henüz doldurmadıklarınız, bir gün mutlaka dolduracaklarınız…