Bir Takım Hatalar

Bu hafta içi müebbet hapis cezası alan askeri okul öğrencilerinden (şu ana kadar) 66’sı 6 yıl aradan sonra özgürlüklerine kavuştular. Dile kolay, 6 yıl. Üstelik en dinamik, en genç, en hayat dolu yaşlarında 6 yıl cezaevinde tutsak tutuldular. Fakat gelin görün ki onlar giden altı senelerine rağmen şanslı olanlardı. En azından hayattalardı. Şuan onlarla birlikte tahliye olamayan arkadaşları var. Hayatta olmayan, vahşice, sopalarla, bıçaklarla öldürülen arkadaşları.

Hava Harp Okulu 2. Sınıf öğrencisi Murat Tekin şanssızdı mesela. Önce boğazına basılarak öldürüldü, sonra vahşice boğazı kesildi. Ailesi cenazesini yüzündeki ben izinden ve yenmiş tırnaklarından tanıyabildi. Murat 21 yaşında ne için öldürüldüğünü bile bilemeden göçüp gitti. Camiler salasını okumadı, yargı katillerini aramadı, valilik ailenin taleplerine kulak tıkadı, hükümet zaten gözünü kulağını vicdanını kapadı, öğrencisi okulu bile sahip çıkmadı. 21 yaşında gencecik bir insan, vahşice öldürüldü. Geriye vicdanları çürüten bir sessizlik kaldı.

Ragıp Enes Katran… O da şanssız olanlardandı. O da Murat gibi köprüde acımasızca öldürüldü. Vücudunda 9 adet kesici alet yarası bulunan Katran’ın otopsi raporuna beyin kanaması yazdılar. Ailesi cenazesini darbe girişiminden 10 gün sonra adli tıpta buldu. Katiller bulunsun diye feryat ettiler ama herkes kafasını kuma sokmayı yeğledi.

Kimse bu çocukları savunmadı. Öyle bir korku iklimi yaratıldı ki, 21 yaşındaki askeri bir öğrenci neden öldürüldü, katillerini neden aramıyorsunuz diye bu iki çok basit, çok temel soruyu soramadı insanlar. Sorsalar “Fetöcü” olurlar, sorsalar “hain” olurlar, sorsalar “silahlı terör örgütüne üyelikle” yargılanırlardı. Evet, ama gazetecilik tam da burada başlamıyor mu? Bir gazeteci bu suçlamaları 21 yaşında vahşice öldürülen iki genç insan için soramayacaksa neden bu mesleği yapsın?

İş insanlarının, bürokratların ve siyasilerin kuyruğunda, onlardan dökülen kırıntılarla hayatını sağlama aldığını düşünen gazetecilere sormuyorum elbet bu soruyu. Onlar kırıntıları kesilene kadar soru sormamaya yeminliler. Ama bu ülkenin namuslu ve cesur kalemleri, gazetecileri artık her platformda bu soruları cesurca sormalı. Ortada cevap bekleyen yüzlerce kritik soru varken üstelik…

Hep söylüyorum, burada da ifade etmek istiyorum, benim kaybedecek 4 Bin 250 liralık bir maaşım, bir de şu hayatta bana ait olan tek varlığım motosikletim var. Ben sırf bu iki soru için ikisini de feda etmeye hazırım. Benim durumumda olan yüzlerce gazeteci var biliyorum. Korkmayın, kaybınız asgari, kazancınız temiz bir vicdan ve onurlu bir yaşam olacak.

Ucundan kıyısından bu tarz soruları ima yoluyla da olsa iktidar yetkililerine sorabilen gazeteciler ise şöyle yanıtlar aldılar iktidar kanadından: “evet bu süreçte bir takım hatalar olmuş olabilir”. Bu cevap en az yaşanan hukuksuzlar kadar mağdurların canını yakıyor emin olunuz. İnsanlar en azından acılarını bir parça anlamanızı beklerken, umursamaz tavırlarınızı gördükçe daha çok ümitsizliğe sürükleniyor. Evladını kaybetmiş bir anneye verecek cevabınız bu mu?

“Bir takım hatalar”

Bir takım hatalara kaç can sığdı? Bir takım hatalar kaç masum insanı canından, işinden, eşinden, aşından, ailesinden, yurdundan, toprağından etti?

Bir takım hatalara kaç cinayet, kaç intihar, kaç hukuksuzluk sığdı?

Bu kadar basit mi olmalı açıklamanız?

Sahi tüm bu korkunç travmalar bir takım hatalar mı?