Bir Masal Anlat Bana

Çocukken evvel zaman içinde kalbur saman içinde başlayan her cümle içinde umudu barındırırdı sanki. Çünkü masallar hep mutlu sonla biterdi. Ama büyünce öğrendik ki masallar çocukların uyuması büyüklerin uyanması içinmiş. Ama umut etmeyi bırakmadığımız gibi tabi ki masal dinlemeyi de anlatmayı da bırakamıyoruz.

Bazen sözün bittiği noktada karşıdakine hadi bana bir masal anlat çıkıveriyor ağzımızdan. Aslında bu bana inanacağım bir şey ver demek. Bana öyle bir şey söyle ki içimde devam edebilecek gücü bulabileyim. Bazen de bir şiir seçeriz bakalım şansımıza ne çıkacak diye. Eskiden radyoyu açıp üçüncü şarkı benden sana gelsin diye dilek tuttuğumuz gibi.

Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,

Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.

Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,

Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,

Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,

O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,

Ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,

Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,

Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,

Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,

Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’ e 

Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,

Seni yalnız komak var, o koyuyor adama… William Shakespeare

Bazen kendi masalımızı kendimiz yazarız. Seni seviyorum diyemediğimizden prenses prensi o kadar çok özlemiş ki deriz. Belki bir iyi geceler öpücüğü ver bakalım demek yerine prens herkes uyuduktan sonra prensesin camına gelmiş ve uyumadan önce onu görmek istemiş diye anlatırız.

Çünkü hayatın gerçekleri masallardaki gibi toz pembe değil. Aralarda mesafeler var, hayat telaşları var, söylenemeyen bir dolu cümleler, anlatılmayı bekleyen hikayeler. O yüzden belki hayatı ve yaşadıklarımızı masallarla yumuşatmak bize de iyi geliyordur.  Düşündüklerimizi dillendirip seslendirebilmek söyledim gitti demek oluyordur.

Ayrılık diye bir şey yok.

Bu bizim yalanımız.

Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.

Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun? 

Güneş çoktan doğdu.

Uyanmış olmalısın.

Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?

Öyleyse ayrılmadık.

Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.

Önce beklemekten.

Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.

İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.

Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,

Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini…

Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,

Kanunlara saygı göstermesini,

İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.

Ya o? Ya o?

İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,

Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,

Saadet bekliyor yaşamaktan.

 Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.

Aradıklarının çoğunu bulamamış,

Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak

Göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramız bu.

Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak

Ve yaşayıp beklerken ölmek! Özleme bir diyeceğim yok.

O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.

O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.

O tek güzel yönü bekleyişlerimizin. İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı

,Yaşantımız özlemlerle güzel.

Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.

Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.

Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;

Seni özlediğim içindir.

Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;

Seni özlediğim içindir.

Yaşıyorsam; içimde umut varsa,

Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!… Ümit Yaşar Oğuzcan