Bir Kartpostalı Aramak

Uzun süredir beklediğimiz, yolunu gözlediğimiz kara kavuştuk ve etkilerini hemen sosyal medyada görmeye başladık. Birbirinden güzel, kartpostalı andıran kar manzaralı fotoğraflar önümüze düşmeye başladı. Fotoğraf çekmeyi seven ve uğraşan biri olarak ben de hep böyle fotoğraflar çekmeyi istemişimdir. Yıllar süren doğru kareyi yakalama arayışım, sayısız denemelerim geçen sene meyvesini verdi ve gerçekten içime sinen bir, hatta birkaç fotoğraf çekmeyi başardım. Anlatayım…

Daha önceki yazılarımdan birinde bahsetmiştim; Kızılcahamam’a yaklaşık 40 dakika mesafedeki Işık Dağı Karagöl, Ankara’ya yakın ve şahane bir doğaya sahip olması sebebiyle, sık gittiğim kaçış noktalarından bir tanesi. Kışın buraya çok fazla kar yağar, yollar kapanır o yüzden eğer 4×4 bir aracınız yoksa Karagöl mevkiine ulaşmak zordur. O nedenledir ki, buraya genelde bahar ve yaz aylarında gitmeyi tercih ediyordum, ta ki geçen seneye kadar.

Geçen sene bu çok sevdiğim yerin hem karla kaplı halini görmek, hem de o hep istediğim manzara fotoğrafını çekmek için atladım arabaya, Işıkdağı Karagöl’e doğru yola koyuldum. Göle birkaç kilometre kalasıya kadar yollar açıktı. Çok sevinmiştim, göle kadar sorunsuz bir şekilde ilerleyeceğimi düşündürmüştü bu durum bana ama öyle olmadı. Dediğim gibi göle bir kaç kilometre kala durmak zorunda kaldım. Yolun geri kalanı kardan dolayı kapalıydı. Telefon çekmediği için göle tam olarak ne kadar mesafe kaldığını bilemiyordum. Her yer karla kaplı olduğu için de, bir mesafe tahmini yapmamı sağlayabilecek tanıdık bir yer göremiyordum. Bir süre geri dönmeyi düşündüm ama sonra buraya kadar gelmişken devam etmem gerektiğine karar verdim.

Arabayı kenara çektim ve yürümeye başladım. Etrafta tam bir sessizlik hakimdi. Bu sessizlik beni ciddi anlamda tedirgin ediyordu. İçimden sürekli “Umarım göl çok uzakta değildir.” diye tekrarlıyordum. Arabadan uzaklaştıkça içimdeki tedirginlik artıyordu çünkü güvenli noktadan uzaklaşıyomuş gibi hissediyordum. Yürümeye devam ettim, neredeyse 20 dakika olmuştu ama henüz, hemen Karagöl’ün girişindeki Yağcıhüseyin Köyü’ne varamamıştım. Beş dakika daha yürümeye karar verdim, köyü göremezsem geri dönecektim.

Birkaç dakika daha yürüdüm ve uzaktan köyün girişindeki ilk evi gördüm. Bu beni çok rahatlatmıştı. Adımlarımı hızlandırdım ve köyü hızlı bir şekilde geçip göle giden toprak yola girdim. Kar burada neredeyse 60 santime ulaşmıştı. Zar zor ilerleyebiliyordum ama aklımda geri dönmek gibi bir düşünce yoktu. On dakika daha ilerledikten sonra göle ulaştım. Gölün yüzeyi tamamen karla kaplanmıştı. Gölün tam olarak nerede başlayıp nerede bittiğini anlamak zordu. Zeminle bütünleşmişti adeta.

Bir süre manzarayı izledikten sonra gölün çevresinde yürüyerek güzel bir fotoğraf yakayalabilir miyim diye araştırmaya başladım. Tabii bu sırada yanımda getirdiğim termostaki çaydan yudumlamayı da ihmal etmedim.

Çayımı yudumlayıp çevreme göz gezdirirken aslında tam da doğru noktada olduğumu fark ettim. Önümde çok güzel bir manzara duruyordu. Fotoğraf çekenler bilir, gözün gördüğünü yakalamak bazen zor olabilir. Benim de en büyük derdim buydu. Birkaç deneme yaptım gerçekten de manzara gözümün gördüğünden daha basit ve sönük duruyordu. Açımı ve makine ayalarını değiştirdim birkaç kez daha denedim ve sonunda tam olarak istediğim, kartpostalı andıran manzarayı yakalayabildim. Bu fotoğrafı sizinle de paylaşmak istiyorum. Umarım sizler de beğenirsiniz.

Burada, termostaki çayımı bitirene kadar kaldım. Sessizliğin ve manzaranın tadını çıkardım sonra yavaş yavaş geri dönüş yoluna geçtim. Buradan, aradığım şeyi bulmuş olmanın tatmini ve mutluluğuyla ayrılıyordum.

Bu arada, daha fazla manzara fotoğrafı için beni sehrdnkacmk hesabından takip edebilirsiniz. Bir sonraki durakta görüşmek dileğiyle…