Barış İçinde Yaşamak

Ramazan’dan çıkarken yapılan en önemli karar bence artık beslenmeme dikkat edeceğim zaten aç kalmaya alıştım. Ama bayramın ilk günü itibariyle sanki bir aydır o kadar gün ve saat aç kalmamışçasına bir açlık tribine girerim.

Yemek saatim, bir saat geçse tansiyonum düşer sinirlenirim moduna geri dönüyorum. Çünkü psikolojik olarak artık ramazan değil o zaman neden aç kalıyorum. Bu şekilde olunca da illaki aklıma şu geliyor nerde benim terbiye edilmiş nefsim. Bu kadar mı terbiyesiz. Şımarık bir çocuk gibi banane banane diye ayak diresin. Ama zaten yemek yeme ihtiyacı ya da çok fazla yemek insanın içinde bir yerlerde tatminsizlik duygusu olduğu söylenir.

Aslında aç olan psikolojimizmiş. Ramazanda amaç nefis terbiyesi, yoksul insanları anlamak deriz hep. Düşününce ne anladım ne faydası oldu bu bir ayın? Bu içsel yolculukta heybemize neler doldurduk. Minicik bir farkla ya da farkındalıkla bu ayı bitirdiysek bence amacına ulaşmıştır. Tabi insanlar bu ayda daha çok kuran okurlar namaz kılarlar, mübarek kadir gecesi sabahlara kadar bekleyip kaza namazları teşbih namazları kılarlar. Bunların hepsi harika şeyler bizim inancımıza göre. Yerine göre hiç oruç tutmayan namaz kılmayan insanlar bile Kadir gecesi günü namaz kılar oruç tutar. Bu tecrübeyi senede bir günde olsa yaşamış olur.

Diğer bir perspektiften baktığımızda Müslümanlıkta beş vakit namaz farz, sofradan tam doymadan kalkmak sünnet. Yani zaten her gün yapmamız gereken ibadetleri sadece bir ay yapılması özellikle inanç konusunda inanmayan veya kendilerini agnostik olarak tanımlayan insanlar için samimi gelmiyor ve bu konuda soru sorunca bazen bazı cevaplar havada kalıyor. Onlara göre bu çok şekilci bir durum. Sadece bir ay mı Müslümanlığın gerektirdikleri yapılmalı. Bazı insanlar evet diyebilirler bu soruya ama ne olursa olsun ramazanda oruç tutmaya devam edebilmek, iftar vaktinde sokaklardaki o çıt bile çıkmayan sokak sessizliği, oruç olmayan insanlar yanlarındaki oruç olunca ya yanlarında bir şey yememeleri yada yerken nezaketen canın çeker mi diye sorması ve bu saygıyı içinde duyması umut vadeden olaylar. Hala bayramların bayram olarak kutlanıyor olabilmesi bile çok kıymetli. Çocukların bayramlık istemesi, evlerde bayram temizliği yapılması, az da olsa hala bayram harçlıkları verilmesi, büyükleri ve hastaları ziyarete gitmek dinende, kültürel olarakta kıymetli.

Herkesin inancı kendine, kimseyi bir şeye zorlayamayız, hep dediğimiz gibi hayatımızla yaşantımızla örnek olabiliriz. Beraber yaşamaya devam edebilmek için saygıyı kaybetmemeliyiz dediğim noktalarda en büyük saygı dine, yaşam tarzına tercihlere olmalı.

Beraber barış içinde yaşayabilme temennimizdeki ilk madde olan saygıyı aklımızın bir köşesinde unutmamamız dileğiyle. Bu haftamıza da Yahya kemal Beyatlı’nın Süleymaniye’de Bayram Sabahı şiirini bırakalım:

Bir geliş var! Ne mübârek, ne garîb âlem bu!

Hava boydan boya binlerce hayaletlerle dolu…

Her ufuktan bu geliş eski seferlerdendir;

O seferlerle açılmış nice yerlerdendir.

Bu sükûnette karıştıkça karanlıkla ışık

Yürüyor, durmadan, insan ve hayalet karışık;

Kimi gökten, kimi yerden üşüşüp her kapıya,

Giriyor, birbiri ardınca, ilâhî yapıya,

Tanrı’nın mâbedi her bir tarafından doluyor,

Bu saatlerde Süleymaniye tarih oluyor.