Anlaşılmak

Evet, Türkiye yangınların çoğu durdurulduktan ama hala birkaçı devam ederken, hayat da kaldığı yerden devam ediyor, dört nala. İlişki durumu karışık ibaresi vardır ya hani, bende bu aralar duygu durumu karışık vaziyetteyim galiba. Çok gergin, bir yandan sıkışmış, çok fazla yapacak şey var ama hiçbir şey yetişmiyor gibi bir durum. Nelere sevinsem, nelere şükretsem, neye üzülsem. Hepsi için fazlasıyla sebebim var. Gandhi hayatla ilgili verdiği bazı cevapları okudum. “En büyük engel korku.”, “En büyük yanlış, vazgeçmek”, “En büyük çöküş, ümitsizlik” diyor. Bunları okuyunca insan kendini bir tartma ihtiyacı duyuyor. Hayatımda bunlar ne kadar var ya da benim bu sorulara verdiğim cevaplarım ne olurdu diye. Korku meselesi özellikle dahil olmak üzere hepsi kendime göre doğru tespitler olarak geldi. Çünkü korktuğum zaman elim hiçbir şeye gitmiyor, yapamam diyerek kalıyorum, kendi kendimi de o kadar güzel ikna ediyorum ki asla olumluya yönelemiyorum. En büyük düşman kendi önyargılarımız oluyor o vakit.

Zamanla biraz üzerine gitmeyi öğreniyor insan. Korkularının, vazgeçişlerinin. Daha cesur olduğundan mı ya da kendine daha fazla güvendiğinden mi emin olamıyorum. Diğer bir bakış açısıyla özgüven her zaman cesareti getirir mi? Her özgüvenin altında her zaman cesaretimiz kendimize güvenimiz mi vardır veya aslında kendimize bile yerine göre itiraf edemediğimiz korkularımız mı? Bazı insanlar kendilerinin özgüven kisvesi altında o kadar güzel kamufle ediyorlar ki. Özellikle konuşmasıyla karşısındakini etkilemeyi, rahat iletişim kurmayı becerebilen insanlar. Hayat hep onlara güzel, onlara harika. Onlar her şeyin en iyisine layık ya da en iyisini hakkediyordur. Konuşurken ortamlarda nasıl iddialı laflar. Ama eve gidince yerine göre hep yorgan altı depresyon modu, evdekilerle iletişime kapatıp kendini tüm insanlardan nefret ediyorum ruh hali.

İnsan ne kadar komplike varlık detaylı bakınca ya da bize öyle geliyor. Belki de bazı insanlar bu konuda o kadar başarılılar ki insanları anlamak ya da değerlendirmek, doğru sonuçlara kolayca varmak onların standardıdır.

Ben anladığım kadar anlaşılmak da istiyorum galiba. Empati yaparken bazen karşımdakine sinirlendiğimi fark ediyorum, neden kendisi düşünmüyor bu kadar da zor bir şey değil falan diye.  Artık ruhum daha hızlı yoruluyor, daha çabuk kırılıyor. Yaş aldıkça mı oluyor yoksa zihnimizdeki zaten çok fazla olan bilgi kirliliğinden mi bilemiyorum. Ama zaman geçtikçe insanın yükleri de fazlalıkları da artıyor gibi. Bunların maddi değil tamamen manevi ve içsel şeyler olması insanları daha da ağırlaştırıp yoruyor.

Bunları yazarken arkadan Cihan Murtezaoğlu’nun şarkı sözlerini bu haftanın şiiri olarak buraya iliştirmek istiyorum. Sanki konunun üzerine fena gitmeyecek gibi ne dersiniz? Şarkının adı, Senin adın Zambak.

İnadı bırak gel yelkeni indir
Böyle bir umman bulamazsın
Yere göğe sığmaz deli bir huyun var
Vuslata engel olamazsın

Bak bu ormanda
Gem tutmaya razı bir yılkı
Kadar, bin duvar yıkar
Sözlerini inceltir bu deli adam

Bir gemi yapar
Seni alıp gitsin diye
Bahar getirir ki
Pencerende dursun göçmen turnalar

İnadı bırak gel yelkeni indir
Böyle bir umman bulamazsın
Yere göğe sığmaz deli bir huyun var
Vuslata engel olamazsın,

Ben bir bal arısı, senin adın zambak
Sevmediğin güle konamazsın
Allar morlar iç içe geçince
Renklere çare bulamazsın,