Anın İçindeyiz

Dünyanın koskoca iki yılı heba oldu pandemi ile. Daha bir yıl önce maske takmayanların vampir gibi görülmesine kadar götürüldü insanlık.

Hani trafik lambalarında bile evde kal ibareleri, sosyal medya profil resimlerinde ki çerçevelerin dahi evde kal ve aşı ol uyarıları ile doluştuğu, ağzını yayarak konuşan “tım kıpınma şart” diye ortalığı velveleye veren insanlar neredesiniz?

Aşı üreticisi kurumun yöneticisi söyledi bunu ben değil, aşı pasaportunu aşıya olan rağbeti arttırmak için icat ettik denildi, otobüslere almadınız yaşlılarınızı, insanların ölülerini gömdürmediniz, açıklamadınız her yıl açıkladığınız ölüm istatistiklerini.

Ne oldu da bir aşı şirketi bütün dünyayı esir alabildi, neredeydi özgürlükten, insan haklarından, ifade özgürlüğünden bahseden ekonomisi ile dünyayı kendine hayran bırakan ülkeler milletler? Ne oldu da hepiniz birden, dayatılan her şeye boyun eğdiniz.

Nerede konuştuğunda vatanı için ölmekten korkmayan babayiğitler? Neden ses çıkaramadınız. Ölmekten kolay ne var? Yaşatabilmekti asıl olan ama insan her zaman ki gibi kolay olanı seçti.

Kimse ayranım ekşi demiyor, aşı sonrası yığınla sorun yaşayan binlerce insan var, neden araştırılmıyor bunlar? Araştırılıyor ise neden paylaşılmıyor kamuoyu ile? Gerçi kamuoyu ile paylaşılsa ne olacak ki, ne diyecek insanlar?

Belki de yanlış tarafta olan ben ve benim gibi düşünenler, canınızı sıkmayın her iş olacağına varır. Siz zinhar böyle şeylere kafanızı yormayın, “yanma el için nar’a, yak çubuğun keyfin ara” denildiği gibi keyfinize bakın.

Düşününce geliyor insanın aklına, nice sultanlar geldi geçti dünyadan, ben mi kalacağım sanki, vaktim nefesin bitince herkes gibi bende gideceğim ve iyi ki, çok şükür ki gideceğim. Kendimi bu aleme ait hissetmediğim içindir belki gitmeye olan hevesim ya da sıla özlemidir bunları düşündüren.

Yine bunlardandır da haberimiz yoktur baktıklarımız ile gördüklerimizin farkından. Doğru kimdir, doğru nedir? Bunun kararını verebilmek çok zor bundan sonra, ciddiye almak mı hayatı? Yoksa boş vermek mi? Kendini olduğundan çok görüp vermek mi kendini bu dünyaya? Yoksa kendini olduğundan az görüp dünyayı sahiplenenlere oyuncak olmak mı? Ne isen o olup üzerine düşeni hakkı ile yapabilmek mi? Diye aklından geçirirken gelen 313 doğruluyor galiba en son düşünceyi, yapılması gereken gelince akla, göz’e de gösteriliyor doğrular ve çıkış kapısı, eyvallah Alim Allah. Parçalar birleşmeye başladı ya da ancak sıra geldi görmeye, o da nasip demek ki,

Olan olmuştur, olacak olan da olmuştur, her şey olup bitmişse telaş neyedir?

Gönlünüzü ferahlatın biraz, sahibine yer açın. Başta bahsettiğimiz dünya dertlerini kendinize yük ederseniz, gideceğiniz yer gurbetiniz olur, iş orayı sıla bilip sıla hasreti ile özleyebilmek, görünen o ki, iş başladığı yerin etrafında dönüp duruyor, an’ın içindeyiz hala!