Sevilmek Güzel Duygu…

Sevilmek insanı en güvenli hissettiren duygulardan bence. Kendini o sınırlar içinde korkusuz, ya da içinde her şeyi yapabilecek kadar kocaman bir güç hissedersin. Bazen o kadar çok sevildiğini hissettiğinde ise birisi beni böyle kocaman ve tarifsiz sevebiliyorsa ben tüm insanlığı sevecek gücü bulurum içimde dersin. Yani bir sarmaşık misali küçücük bir fidandan belki bir filizden köklenerek büyüyen o kadar güçlü bir duygu. Her şey daha güzel ve daha anlamlı.

Geçen birde Özen Yula şöyle yazmış: “Bazı yazarların eseri yarım ve hatalıdır, hayat gibi. En çok onları sevdim ben. Tamamlanmış gibi duran, kerameti kendinden menkul, kibirli eserleri değil. O nedenle eksik, yoksun, kırgın kesik eserler hep güzel geldi bana. Öyle insanlarda. Çünkü en çok hayata inandım. Yarım bırakılmış rakılar gibi, yarı açık pencereler gibi, örtülememiş perdeler gibi. Çünkü bilirim ki insan hep bir şeyleri yarım bırakır gider hayattan aşkı, annesiyle babasını, evladını, bir önceki aşkını hep yarım bırakıp gider. Anlattılar ki dünya böyle bir. Hayatta ve sanatta eksik ya da yarım kalmayan hiçbir şey yok, hiç kimse yok. Eksik olduğumuz kadar insanız.”

İşte insana yarım kaldığı yerden tamamlandığını hissettirir sevilmek, o yüzden güçlü hissedilir o yüzden hayatta her şey yolundaymış gibi gelir. “Hayattaki mutluluğunuz, düşüncelerinizin niteliğine bağlıdır.”  Demiş Marc Aurel. Mutluysak ya da tam hissediyorsak zihnimizden geçen düşüncelerde gökkuşağı gibidir rengârenk, olumlu anlamlı ve güzel. Fakat yarımsak ya da eksik hissediyorsak o zaman her şey flulaşıyor çoğu zaman zihnimizden geçen ve elimizi attığımız her şey elimizde kalacakmış bir daha hiçbir şey yolunda gitmeyecekmiş gibi bir his kaplıyor içimizi.

Aklımızı ve hislerimizi iki farklı birey gibi düşünürsek, eksik hissettiğimiz zamanlarda ikisini hizalamayı beceremiyoruz yani aynı fikre inandıramıyoruz. Aklımız mantıklı olacak olanı gayet güzel bilirken hislerimiz hep kötüyü, olumsuzu düşünüyor çünkü kırgındır üzgündür. İkisini aynı telden çaldırmayı başarabilirsek o zaman sakinleşiriz ve yeniden bir umuda tutunup onun peşi sıra hayatımıza devam edebiliriz. Diğer türlü sanki hayat o mutsuz olduğumuz noktada donup kalmış ve güneş yeniden doğmayacak gibi hissediyoruz. Oysa güneşi seviyoruz diye gidip güneşin yanına yanaşmaya çalışmıyoruz. Çünkü yakar bizi. İşte başımıza gelen olaylara da bu şekilde bakmayı becerebilirsek yolumuza devam edecek gücümüzün de içimizde olduğunu görürüz.

O zaman bu haftaki yazımı L. Witgenstein’in bir sözüyle bitirelim. “Bir insan kilitli olmayan, ama içeriye doğru açılan bir kapıyı boyuna çekiyor, itmek aklına gelmiyorsa, o insan bulunduğu odada hapistir.”

Bir Adın Kalmalı Geriye

Bütün Kırılmış Şeylerin Nihayetinde

Aynaların Ardında Sır

Yalnızlığın Peşinde Kuvvet

Evet Nihayet

Bir Adın Kalmalı Geriye

Bir De O Kahreden Gurbet

 Sen Say Ki

Ben Hiç Ağlamadım

Hiç Ateşe Tutmadım Yüreğimi

Geceleri, Koynuma Almadım İhaneti

Ve Say Ki

Bütün Şiirler Gözlerini

Bütün Şarkılar Saçlarını Söylemedi

Hele Nihavent

Hele Buselik Hiç Geçmedi Fikrimden

Ve Hiç Gitmedi

Bir Topak Kan Gibi Adın

İçimin Nehirlerinden

Evet Yangın

Evet, Salaş Yalvarmanın Korkusunda Talan

Evet, Kaybetmenin O Zehirli Buğusu

Evet isyan

Evet, Kahrolmuş Sayfaların Arasında Adın

Sokaklar Dolusu Bir Adamın Yalnızlığı

Bu Sevda Biraz Nadan

Biraz Da Hıçkırık Tadı

Pencere Önü Menekşelerinde Her Akşam

Dağlar Sonra Oynadı Yerinden

Ve Hallaçlar Attı Pamuğu Fütursuzca

Sen Say Ki

Yerin Dibine Geçti

Geçmeyesi Sevdam

Ve Ben Seni Sevdiğim Zaman

Bu Şehre Yağmurlar Yağdı

Yani Ben Seni Sevdiğim Zaman

Ayrılık Kurşun Kadar Ağır

Gülüşün Kadar Felaketiydi Yaşamanın

Yine De Bir Adın Kalmalı Geriye

Bütün Kırılmış Şeylerin Nihayetinde

Aynaların Ardında Sır

Yalnızlığın Peşinde Kuvvet

Evet Nihayet

Bir Adın Kalmalı Geriye

Bir De O Kahreden Gurbet

Beni Affet

Kaybetmek İçin Erken, Sevmek İçin Çok Geç…