Bakış Açısı

Hepimiz aynı gemideyiz batarsak da çıkarsak da beraberiz!

Bakış açımızı biraz daha büyütelim ve diyelim ki; hepimiz aynı dünyadayız!

Evet aynı şartlarda dünya gelmemiş olmamız bu dünyada yaşamıyor olmamız anlamına gelmiyor. Dünyada kakao işçisi olup hayatında çikolata yemeyen insanların varlığından haberdarız, tıpkı ülkemizde yetişen en iyi çayların bize içirilmediği gibi yada en iyi kirazların ihraç edildiği gibi.

Köylerde ilçelerde doğup büyümüş insanlarız bir çoğumuz bizim gibi insanlar her türlü zorluğa alışkındır. Her şartta hayatta kalmayı başarabilir, kuru ekmekle övün savabiliriz ve bundan da hiç gocunmayız çünkü geçmişimizde vardır böyle durumlar, yaşamadığımız şeyler değildir. Hiçbir zaman istediğimiz gibi bir elimiz yağda bir elimiz balda yaşayamadık. Hep bir şeyleri öteleme, birini ötekine ulama yöntemiyle geçti ve geçiyor hayatlarımız. İsteyecek bir ufkumuz da olamadı, vermediler bize bunu, bir ev ve bir araba sahibi olmanın ötesinde hayal bile kuramadık kurdurtmadılar. Şu an başkalarının hayalini gerçekleştirmek için çalışıyoruz ve onların tasarladığı dünyaya hizmetkarlık ediyoruz.

Hizmeti alanlar memnundur umarım durumlarından, görkemli binalarından onyüzmilyon beygir gücündeki araçlarından. Şu anlaşılmasın sözlerimizden; kimsenin kazancında mevki ya da makamında gözümüz yok. Allah daha çok versin ama hak edene versin. Kibre kapılıp gücü ile her şeyi yapabileceklerini düşünenler ise hakir gördükleri kendi öz yurdunda parya olan, o pırlanta gibi Anadolu insanının girdiği kabre girmesinler de babayiğitliklerini görelim ve diyelim ki “Helal olsun büyük adamlarmış! Kâğıt kahve bardaklarından medet uman adamlar değillermiş, biz yanlış bilmişiz, kusura bakmasınlar.” Diyelim biz utanalım, razıyız buna.

O güzel köylerimize geri dönelim ve yeniden bir gelecek inşa edelim çocuklarımıza, karıncaların çıkış zamanına göre o yılın bereketli olabileceğini öngörebildiğimiz, antidepresanların kapladığı hayatlarımızı, birbirimizin derdini dinleyerek ona çare arayıp dertleri azaltıp sevinçleri çoğaltabileceğimiz güzel günleri hep birlikte tekrar yaşayalım. Büyüklerimizden köy hayatında işimizi kolaylaştıracak bilgileri alıp çocuklarımıza aktaralım, canları istediğinde onların da gidecek birer köyleri olduğunu bilsinler. Bilsinler, market tezgahlarından alınan meyve sebzenin hangi emeklerle oralara geldiğini. Kokusunun bile insanı doyurduğu ekmeğin başak halinden ekmeğe dönüşen serüvenini. Öğretelim onlara iyi bir kazançtan daha önemli olanın iyi bir insan olmanın erdemini, var çünkü bu bizim kodlarımızda. Geçenlerde okuduğum bir örnekle başlayayım isterseniz.

Köy yerlerinde altyapı olmadığı için tuvaletlere fosseptik çukuru kazılır, tarla tapan işi bitip okullar açılıp çocuklar için şehirlere dönülürken bir adet kuzu ciğeri ipe bağlanıp tuvalet çukurunun üzerine asılır ki ilk baharda köye dönüldüğünde o fosseptik çukuru temiz bir şekilde bulunsun. Nasıl mı? Anlatayım efendim, asılı olan ciğere bir müddet sonra kurtçuklar üşüşür, o kurtçuklar ciğeri yer ve çoğalırlar 0nlar çoğaldıkça ciğer azalır haliyle. Ciğer tamamen biter ve kurtçuklar aşağıya yani fosseptik çukuruna düşerler. Bu sefer orada ki pisliği yemeye başlarlar ve orada da çoğalmaya başlarlar

Bu defa da oradaki pislikler azalır, gün gelir, o çukurdaki pislikleri de yer bitirirler. Aç kalan kurtçuklar, en sonunda birbirlerini yemeğe başlarlar… Nihayet, onlar da biter ve kuyu tertemiz olur.

Köylerimize dönerken şehirlere yapalım aynısını, olur ya dönersek belki buralarda temizlenmiş olur.