Ben Anadolu’yum!

Efendim teşbih de hata olmaz denir,

Köyün birinde biraz sıkıntılı bir adam varmış, köyde biri vefat edip defnedildikten sonra gece gider cenazeyi geri çıkartırmış, hali ile köylü yılmış bunun bu davranışından, gün gelip hak vaki olup bu adam da vefat etmiş. Köylü toplanıp cenazeyi defnettikten sonra köy kahvesinde kendi aralarında konuşuyorlarmış, ölülerimiz rahat edecek bundan sonra çok şükür öldü de kurtulduk derlerken bahsi geçen adamın oğlu duyar bunu ve bu duruma çok üzülür, biraz da kinlenerek “ben size babama rahmet okutacağım” der. İş bu ya gün gelir köyden biri daha vefat eder, köy ahalisi köylülerine son görevlerini yerine getirir cenaze defnedilir.

Hani babasına rahmet okutacak olan genç var ya, işte o genç akşama mezara gidip cenazeyi çıkarıp meftanın dişini söker, ertesi gün köy ahalisi toplanır köy kahvesinde ve durum değerlendirmesi yapar, bütün köy şu konuda hem fikirdir “ Allah rahmet eylesin, babası en azından sadece meftayı çıkarıp bırakıyordu, oğlu hem emftayı çıkarıyor hem de dişini söküyor” diyerek gencin babasına rahmet okurlar, bunu duyan genç içi rahatlamış vaziyette babasının mezarına gidip “rahat uyu baba, köyde sana rahmet okuyorlar” der.

Yıllarca birbirini yıpratıp, birbirini inancından dilinden mezhebinden ve daha birçok sebepten ötürü, sevmek için değil de nefret etmek için bahane arayan ve bulmakta hiç zorlanmayan sevgili milletim, tarih bize altın tepsi de fırsat sunuyor, aramızda ki farklılıkları bir yana bırakıp ortaklıklarımız üzerinden hareket etme zorunluluğumuzun olduğu bir devirden geçiyoruz.

Sadece kendimizi yücelterek değil hep birlikte yükselerek çıkabiliriz bu cendereden.

Aksi halde yukarıda bahsettiğim örnekte ki gibi emin olun bugün sevmediğiniz nefret ettiğiniz kim ve ne varsa hepsine rahmet okutacaklar eğer bizler bu ülkenin vatandaşları ve evlatları olarak birbirimize kenetlenmez isek.

Bağlamanın bam teli, zurnanın tınısı davulun ritmiyim.

Bazen sakin göllerin kuğusuyum, sonra ırmağının akışına ölen aşığım, Karacaoğlan’ın türküsüyüm, gah çıkıp gökyüzüne seyredeni alemin, gah inip yer yüzüne alemin seyrettiğiyim. Sarıkamış da ölüp Çanakkale de dirilip tekrar ölen benim, yarın için de ölecek benim, hepsi benim ben hepsininim.

Yetimin okşanan başı da okşayan eli de, sahipsizi de sahip çıkacak olanı da, hepsi benim ben hepsininim.

Dünyanın nazargahıyım, hakkı bilen nicelerine bağrımı açtım, hakkı yok sayan nicelerini bağrımda yok ettim ikisi de zor değil benim için, ben aşk nedir bilirim sadece beni değil benimle olanı da sevmeni isterim, ben bilirim ben iyi olursam cihan iyi olur, onu bildiği için bağrımda yatar “yurt da sulh cihan da sulh” diyen mübarek. Öz de birleşirsek çiçek açtırırız dünya ya, evvelime bak ahiri tayin et kime neler vermiş neler etmişim bir sürü işaret veriyorum sana.

Hepsi benim ben hepsininim, ben Anadolu’yum…