Ben Karamsar Değilim Eleni
Ben karamsar değilim Eleni
Sonbahar renkleri çöktü içime
Yağmayan yağmurların kasvetli bulutları dolanıyor yine tepemde
Radyodaki kadife ses maden diyor
Kırk Bir diyor, kader diyor…
Aynadaki ben ve göz altımdaki halkalar
Biriken yorgunluğun ve utancın nişanesi gibi mağrurlar
İçime, duyduklarımın ve gördüklerimin ağırlığı çökerken
Yukarıda yağmayan yağmurların
Kasvetli bulutları dolanıyor
Griye çalan bir şehrin asık suratlarında arıyorum
Yaşam sebebimi,
Umutsuzca…
Ama ben karamsar değilim Eleni,
Gerçekler Şubat soğuğu kadar irkiltici
Ölüm kadar sahici ve melankolik
Ekmeği ve bedeni yerin altında kalan bir madenci kadar yakıcı
Mezar başı ağıtları kadar sarsıcı
Ben karamsar değilim Eleni,
Aşkın ılık meltemini özledim sadece
Radyodaki kadife ses ölüm kadar soğuk.
Üşümekten yoruldum Eleni
Sıcak yerlere gitmeli,
Mezarlıklarına gençlerin gömülmediği
Kaderimizden payımıza yoksulluğun düşmediği…
Hayat yerin altında da üstünde de çok zor Eleni
Ama ben karamsar değilim Eleni,
Yeryüzü bir gün cennet olacak Eleni…