Acımız Tarifsiz

Yaşadığımız acının tarifi yok, on ilimiz perişan halde insan hangi birine yanacağını hangi birine üzüleceğini şaşırıyor, uykusu geldiği zaman ayağını uzatmaya haya ediyor. Binlerce insanın bu soğukta göçük altında kaldığına, göçük üstünde yine binlerce insanın onları kurtarma çabası karşısında herkese ve her şeye yetebilme isteği ile yanıp tutuşurken hiç kimseye ve hiçbir şeye yetememek insanı daha da kahır ediyor.

Evet, hayat devam ediyor fakat birçok kişi için yarım ve eksik olarak devam edecek ama yine de edecek. Burada hepimize her zamankinden daha büyük görevler düşecek kuvvetle ihtimaldir ki şuan savaş halinde olan Ukrayna bizim dört günde yüz yüze kaldığımız sorunları yaşamamıştır, hayır acıyı yarıştırmıyorum ama orada ki hal harp halidir.

Bizde ertesi gün için planı olanlar birden sabaha çıkamadılar. Bir kardeşimiz yazmış “yarına dair planlarım vardı elimde sadece hırkam kaldı”  diyor, bu o kadar acı ki, kelime bulamıyorum duygularımı tarif etmede. Lütfen beni bağışlayın yazacak ne dermanım ne de moralim var tam anlamı ile yurdum gibiyim şimdilik, ama yine yurdum ülkem vatanım gibi bitti denildiği yerden tekrar kalkacağız hep birlikte. Buna bütün kalbimle inanıyorum…