Motorları Beyrut’a Sürememek

Bazı güzel kelimeler ve cümleler çok sık sarf edildiğinde, -dahası o kelimenin ya da cümlenin içini dolduramayacak insanlar tarafından sarf edildiğinde- gücünü ve manasını yitirebiliyor.

Mesela “barış” gibi… Öylece söyleyip geçince çok bir tesiri olmuyor. Hayatında hiç savaş görmemiş, evi bombalanmamış, bir yakınını, sevdiğini savaşta yitirmemiş bizler için savaş kelimesi kadar barış kelimesi de havada kalabiliyor. O yüzden bu iki kelime ile empatimizi artırmak için hayal dünyamıza ihtiyaç duyuyoruz. Hatta hayal dünyamızı biraz daha somutlaştırmaya…

Bu sorular ve düşünceler kafamı kurcalarken ben de hayal kurdum. Yanı başımızda, Suriye’de savaş hiç yaşanmamış olsaydı, bizim ekonomimiz bu kadar gerilemeseydi, Türk Lirası ve Türk pasaportu en azından 2010 yıllarındaki değerinde kalsaydı bugün neler olurdu? Bugün tıpkı savaş öncesinde olduğu gibi sınırlarımızda savaştan kaçan insanların oluşturduğu kuyruklar yerine tur otobüslerinin oluşturduğu kuyruklar olsaydı neler olurdu? Yabancılar Şubesi yerine otellerin önünde rezervasyon kuyrukları olsaydı nasıl olurdu? Suriyeli denilince akla “ucuz iş gücü” değil de “turist” gelseydi ne olurdu? Tüm bunları düşündüm. Ve hayali bir adım öteye taşıyıp Google Eart’ü açtım. Şöyle Yayladağı sınır kapısından bir gireyim hele diyerek güneye doğru kendime bir rota oluşturdum.

Kesab Kasabası’na ulaştım. Özellikle yollara yakından baktım. Çünkü hayalimde oralardan motosikletle geçerek daha güneye Lübnan’a kadar inmek var… Kesab’dan daha da güneye indim. Durmadan Ras Al Basit’e kadar indim. Şirin bir sahil kasabasını andıran görüntüsü ile ilk gün konaklamaya değer görünüyor. Uydu görüntüsü de fena görünmüyor. Evler keşke daha net görünse diye iç geçiriyorum ama olsun, görüntüyü batıya doğru çevirdiğimde masmavi Akdeniz suları net olarak görünüyor. Akdeniz burada da güzelliğinden bir şey kaybetmemiş. Ertesi gün tekrar yola çıkıyorum ve Burç İslam’a kadar gidiyorum. Sahil kesimindeki evler ve sokaklar gayet nizami duruyor. O sokaklarda bir gün dolaşmak eminim çok iyi gelecek bana…

Tartus Şehrine kadar güzel gördüğüm her koyda dura dura gidiyorum.  Devasa Tartus Limanına karşı kahvemi içip motoru Lübnan’a sürüyorum. Çok bir yolum kalmadı zaten. Az ötesi meşhur Lübnan… Sonra ver elini eskimeyen şehir Beyrut… Beyrut’un kalabalık caddelerinde kaybolup ilk gözüme çarpan yerde Beyrut’un meşhur meyve kokteyllerinden içiyorum. Yol boyunca geçtiğim Suriye’nin sahil kentlerinde aldığım notları temize çekiyorum…

***

Savaş denilen bela olmasaydı bu hayal o kadar sahici, o kadar gerçekleştirilebilir duruyordu ki. İnsan kahroluyor. Paylaşılamayan neydi ki diye sormadan edemiyor? Bu kadar yakın coğrafyadaki insanlar bambaşka türlü kaynaşabilir, bambaşka türlü birbirine faydası dokunabilirdi.

“Güneye gidelim” denildiğinde seçeneklerden birisi de Suriye, Lübnan olabilirdi mesela. Savaş olmasa hayat bu denli pahalı ve zor da olmayabilirdi mesela. Milyonlarca insan zorunlu göç yerine keyfi tatil için gelip gidebilirdi mesela.

Savaşın bizden çaldığı çokça şey var elbette. Ama en çok bu iki ülkenin gençlerinin hayallerini çalması acı veriyor bana.

Ve bir de motosikletleri Beyrut’a sürememek…