Bir Yaprak Gibi…

Bazen gitmeyi, gidebilmeyi bilmeli insan. Doğru zamanda ve doğru şekilde bırakabilmeli. Bir yaprak gibi bazen. O yaprak ağacı öyle bir terk eder ki ya ilk bahardır ve diğer binlerce yaprağın varlığından dolayı gittiği bile anlaşılmaz, ya da sonbahardır zaten o istemese de hayat onu ait olduğu ya da kendini ait hissettiği yerden gitmeye zorlar. Yani bir şekilde yolları toprakla kesişir. Ve bir zaman sonra kendileri bile anlamadan bir olmuşlardır bile. Tıpkı hayat gibi aslında. Herkesin bir yerlerde ya da birileriyle ortaklığı vardır. Daha önce bir yazımda bahsetmiştim, insanlar hayatımızdaki otostopçularımızdır ve belli yolları birlikte yürümemiz gerekir. Bazen de yaprağın toprağa karıştığı gibi bazı ortamlarda yok oluruz.

Hayatın döngüsü bize yavaş işliyor gibi gelsede geriye dönüp baktığımızda aslında ne kadar da fark ettirmeden küçük küçük hayatımızda sızıntılar meydana getirerek alıştırmıştır bizi değişime dönüşüme. Zaman geçer, mevsimler geçer, günler geçer her yıl bir yaş daha alırken daha neler neler geçmiştir. Zamanı gelen hiçbir şey hayatımızda asla fazladan yer kaplamamıştır. Biz ne kadar kalmasını istesek de mümkün olmaz. O yüzden salıvermek gerek. İstenmeyeni zorla tutmaya, oldurmaya çalışmayacaksın, isteneninde doğru zamanının gelmesini bekleyeceksin.

Belki de en çok hataya burada düşüyor insan. Hep doğru zaman olduğunu ve beklediğinin geldiğini düşünüyor o yüzden de vazgeçip bırakamıyor.  Yeniye yer açmalıyız. Aynı yerden iki yaprak üst üste yeşermez. Gelecek olana yer açmak gerek. Gelince buyur etmek fakat gideceğinden de kolundan tutup biraz daha kal dememek gerek.

İnsanlar birbirlerinin durağıdır. Komşular, iş arkadaşları, sınıf arkadaşları hepsi ayrı ayrı hayatımızın belli dönemlerinde diğer bir hikâye başlangıcına geçmeden vakit geçirmemiz gereken duraklarımız olmalı. Bizi bir sonraki hikâyeye hazırlasın. Hikâyeler de boşluklar olmaz hayat ya da anlatıcı o boşlukları hep doldurur, bazen güzel bazen de kötü hikâyelerle.

Hikâyenin kahramanı her zamanda sadece biz olamayız. Bencilliklerimizden de arınmalıyız. Onlarda toprağa karışıp yok olup gitsinler. O yüzden her gün bundan sonraki hayatın ilk günüdür.

Edip Cansever “Uzak yakınlık” şiirinde hüznü ne güzelde anlatmış öyle. Çünkü gitmeler, bırakmak zorunda olmalar hüzünlüdür ve sonbahar gibidir insanın içi üşümeye başlar artık bir daha uzun süre yaz olmayacak ve güneş içini ısıtamayacak gibi.

Bir hüzün kaç kişinin hüznü olurdu

Çıkarsak toplamak yerine

Her hüzün başka türlü olurdu

Ne yaparsan yap saati kurma

Öyle dağıldık ki hepimiz

Her günün geçmesi bir gerçek oluyor

Seninle her uzaklık gibi böyle..

Birde tüm bu olanlar insanın içine yalnızlık korkusunu öyle bir işler ki bir daha tam olamayacakmışsın gibi. “Yalnızsan Eğer” şiirinde bahsedildiği gibi.

“Her sayfası kederle kararan
bir hüzün defterine döner günler
ve her sabah “merhaba hüzün”
“merhaba yalnızlık”
diyerek başlarsın hayata
Ama hayat bağışlamayacaktır seni
Unutma

Üstelik günlüğü yoktur hüznün
hiçbir zaman da tutulmayacaktır
Serüvenlerin yorgun yeniği
elleri titreyen yaşlı bir kadındır hüzün
ya da hasta bir tanıdıktır ancak
hepsi o kadar
Unutma”    Ahmet Telli