Umay Ana

Ne vakit bir savaşa şahitlik etsem, tüm yazma isteğimi kaybederim. Anlamsız gelir yazılacak her şey. İnsanın, takıntılı bir liderin ihtiraslı saçmalıklarına kurban gitmesi ne acı. Ve bu acıyı kelimelerle anlatmaya çalışmak, ne nafile bir çaba…

Dünden bu yana Rusya-Ukrayna savaşına dair görüntüleri izliyorum. Takıntılı bir lider olan Putin’in insanların ölmesine ve öldürmesine karar verici bir güçte olması en az savaşın kendisi kadar acı değil mi? Her neyse…

Uzun uzun savaşın bende hissettirdiklerini yazıp yazıp sildim.  Böylesi zamanlarda ya susmalı, ya da şiirin merhametine sığınmalı…

Ben ikincisini seçmek istiyorum. Geçmiş bir zamanda yazdığım “Umay Ana” şiirinden bir bölüm paylaşıp, tüm kötü ruhlara inat “barış” ümidimi koruyorum.

…Otlar boyumuza ulaşmış

Kesme sakın Umay Ana

Kıyma otların gökyüzü aşkına

Bu çitler de neyin nesi

Kaldır çitleri bu otlar yeryüzünün

Bırak yalnızca ağaçlarımız kök salsın

Biz misafiriz Umay Ana

Yatağını arayan bir nehiriz

Dökülene dek bir maviliğin kucağına

Maviliğin kabul etmediği çitleri

Ne diye toprağa reva görürsün

Ne diye küstürürsün Kübey Hatun’un bereketini

Kaldır bu çitleri Umay Ana

Çok can takıldı bu dikenli tellere

Su yerine kan damladı yeryüzüne

Soğuk çıplak ayaklar düştü toprağa

Kalanların yüreği de ısıtamadı

Çitler yetim bıraktı insanlığımızı

Karabulutlar çaldı gökyüzünün maviliğini

Kaldır bu çitleri Umay Ana…