Kendimizi Biliyor muyuz?

İnsan her şeyi biliyor da bir kendini bilemiyor,

Bazen hiç düşünmeden iş yerinde patronuna veya amirine bazen de devlet erkânına dertlenebiliyor insan, şunu şöyle yapsaydı bunu böyle yapsaydı, burada adaletsizlik yapıldı, şurada eşit davranılmadı diyerek.

Kime aitti hatırlamıyorum fakat cümle şöyleydi, “İnsanlar düşünmek istemedikleri için konuşmayı icat ettiler” deniliyordu. Bundan önce bazı kuran ayetlerinde de “Hiç akıl etmez misiniz” ve “Akıl edenler için bunda ibretler vardır” denilir.

Neye inanırsanız inanın, kim olursanız olun aklınız yoldaşınız olsun, insanlığın içinde bulunduğu hal göz önüne alınırsa insanın hareket noktasının akıl olmadığı her halinden belli oluyor sevgili dostlar. Teknolojik gelişmeler insanın geliştiği anlamını taşımıyor, adı üstünde teknolojik gelişme. İnsan ruhunu, aklını, vicdanını, merhamet duygusunu, geliştirebiliyor mu ona bakmak gerek biraz da? Mideyi doyurmak kadar önemli olmadı ruhu doyurmak insan için.

İnsan kendi isteği veya talebini Allah’ın isteği ile paralel bir çizgiye getirip isterken, nefsinin isteklerini yaparken, pembe yalanlar veya küçük kaçamaklar olarak adlandırabiliyor. Aynı insan kendi yapması gerekenleri düşünüp akıl edip yerine getirmediği için, başta da bahsettiğimiz gibi herkesten ve her şeyden yakınabiliyor ve bunu yaparken de ben üzerime düşeni tam olarak yaptım mı? Diye hiç düşünmüyor bile. Emeğini esirgemeyen ve yeterli bilgi ve donanıma sahip ve rehberi akıl olan insanı ise hiç kimse yolundan edemiyor.

Bana göre, insanın kendisini bilmesi kavramının bir madalyonun iki yüzü gibi bilinmesi gereken iki tarafı vardır. Birincisi talep edilen yetki mevki, makam, bilgi ya da hayata dair her ne ise bu talep edilen olgu, bunun bende karşılığı var mı? İnsanın bunu kendine sorması lazım, bu olguyu hak edecek ben ne yaptım? Ne tür fedakârlıklar da bulundum nasıl bir emek sarf ettim. Hak edilmeden talep edildiğinde ve daha kötüsü elde edildiğinde, insan fıtratı bunu hak ettiğini düşünmeye meyilli olsa da içten içe elindeki olguyu hak etmediğini kendisine sürekli hatırlatan bir ses onu rahatsız etmeye başlıyor.  Bunu engellemek istese de bastıramıyor, rahatsızlığı günden güne artmaya başlayınca ya kendi gibi insanların olduğu bir çevre ediniyor ya da etrafına kendi gibi insanları toplayıp onların da hak etmedikleri değerlere ve olgulara sahip olmalarını sağlayıp, bu durumda olanın sadece kendi olmadığını düşünüp, içindeki sesi susturmanın derdine düşüyor. En sonunda yetkin adamın eylemsizliği sonucu kendisinin bulunduğu yeri sağladığını anladığı anda içindeki ses de susuyor.

Diğer taraftan yetkin donanımlı ve mütevazı olan insanlar ise çevrelerin de olup biteni sadece izleyip birilerinin kendilerine hak ettiklerine inandıkları değerleri altın tepside sunacaklarına dair beklentilerinden uzaklaşıp harekete geçmiyorlar. Onların bu eylemsizliği diğerlerinin cesaretinin kaynağı olduğu gerçeğini görmezden geliyorlar. Ve bu durum için bir şeyle yapmak istedikleri zaman ise ellerinde gelebilecek pek bir şey kalmıyor. Cahilin cesareti ile münevverin eylemsizliğinin sonucu böyle bir dünya inşa ediliyor ve en çok da donanımlı insanlar şikâyetçi oluyor bu durumdan.

İnsanın kendini bilmesi, dünyanın daha adil ve yaşanılabilir bir yer olmasının ilk şartı olarak gözümüzün önünde duruyor…