Değer Biçilemeyenler

“Bütün iyi kitapların sonunda

Bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda

Meltemi senden esen

Soluğu sende olan

Yeni bir başlangıç vardır

Parmağını sürsen dünyaya, rengini anlarsın

Gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın

Onu işitsen, yuvarlağı sende kalır

Her başlangıçta yeni bir anlam vardır.

Nedensiz bir çocuk ağlaması bile

Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.” Edip Cansever

Eleştiri yapmanın ne kadar yanlış ya da insanın iyi tarafını yiyip bitiren bir şey olduğunu bilsek de karşı koyulamaz insani içgüdülerle istemsizce yapmaya devam ediyoruz. Aslında eleştirdiğimiz şey bizim yapamadığımız ya da yapmak istediklerimiz olabilirmiş. Yani eleştirdiğimiz çoğu zaman kendimiziz. Kimin eksik bir yerini eleştiriyorsak, kendi eksik olan yanımızdandır. Karşıdakinde olmayan yanlış olan şeyi vurgularız ki bu aslında ben hiç öyle bir insan değilim şeklidir. Kendimizi insanların gözünde aklıyoruzdur. Oysa ne gerek var buna ya da neden gerek duyuluyor böyle bir şeye.

Neyse ki hayatta umut hep var veya bize umut veren umut olan insanlar. Birbirini yargılamadan, belli bir kalıba sokmadan beraber yaşamayı, konuşmayı ve yerine göre ortak bir alanı paylaşabilmeyi beceren insanlar iyi ki varlar. Hayatımızda hep iyikilerimiz olsun, keşkelerimiz azaldıkça yerlerini hep iyikilere bıraksınlar. Keşke dediklerimizi yaşamadan iyikilerimizde bu kadar kıymetli olmazdı belki de. Kıymet bilmeyi öğrendikçe hayatımızdaki şeylerin kıymetini daha iyi biliriz.

Bazı şeylere değer biçilemez. O anlar iyi ki varlardır ve hayatımızdan iyi ki öyle bir an geçmiştir. Öyle zamanları bir daha yaşayamayız bazen öyle tek ve biriciklerdir. Tabi çoğu zaman o anın içindeyken asla bunun farkında değilizdir. Sonradan her aklımıza geldiğinde üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin yüzümüzde o koskocaman gülümseme bakidir. Öyle zamanlarda o anın hayatımızda artmasını isteriz. Umuda tutunarak geçeriz bir sonraki adıma. Kötü bir şeyler olduğunda insanların karşısındakinin sırtını sıvazlarken umudunu kaybetme demesinin en önemli sebebi de budur. Umut hayattır, nefestir insana. Boşuna umuda kitaplar yazılmamış, şarkılar söylenmemiş ve şiirler okunmamıştır.

“Sev beni, alış bana

Kimse ürkütemez bağlandığımız güzelliğin utkusunu

Sev beni, bir dağ gölgesi kadar sev

Şimdilik bırak musluğun sızmasını damın akmasını

Bir tırnak gibi büyü bir tırnak gibi

Zorlayarak her bir yanı

Çünkü biraz sonra umut başlar her günkü, başlar

Aslında bir alıştırmadır umut

Öbürlerinin azıcık nefes diye bağışladığı

-baharı beklemeye benzer-

Hain ve olmayanadır çünkü

Umutsuzluğu taşır yanında

Oysa nasıl olsa gelecektir bahar denen tarih

Önüne durulmaz mantığıyla doğanın

Yeşilden olma birim

Sudan gelme itmeyle

Umut yoktur

Kimse yoktur umut etmemeyi önleyecek

Çünkü umut kaçınılmaz gelecektir

Bütün gümbürtüsüyle

Umut kaçınılmaz gerçektir çünkü

Biri Asya’da biterken sözgelişi, Şili’de öbürkü başlar “ Turgut Uyar